5 jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Ustawa zaś o podatku od towarów i usług kwestię te normuje wyczerpująco. Z powołanego przez skarżącego pisma Ministerstwa Finansów z marca 2000 r. o nr PP1-7205-130/99/OP nie wynika wbrew twierdzeniom skargi zrównanie pozycji zarządcy sądowego i umownego. Wskazano w nim, że umowa może wykreować taki rodzaj stosunku prawnego, w którym zarządca ustanowiony w umowie działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Taka jednakże okoliczność nie wynika z przedłożonych przez A. S. umów. Współwłaściciele nie wyzbyli się bowiem pobierania we własnym imieniu pożytków z czynszu najmu. Potwierdza to sam skarżący wskazując, że samodzielnie rozliczają podatek od dochodów osobistych. Inny jest zakres umocowania zarządcy sądowego ustanawianego przez władzę publiczną na podstawie prawa publicznego, za jakie należy uznać przepisy art.611 do art.616 Kodeksu postępowania cywilnego. Posiada on własną legitymację prawnopodatkową i jedynie stosownie do art.613 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego wypłaca współwłaścicielom nadwyżkę dochodów po pokryciu wydatków w terminach przez sąd określonych. Umowa zaś ma zawsze charakter prywatnoprawny.
W ocenie składu orzekającego nie doszło do naruszenia dyspozycji art.210 § 1 pkt.6) i § 4 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu decyzji organy podatkowe przytoczyły wszystkie okoliczności faktyczne i prawne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonały w całokształcie materiału dowodowego prawidłowej oceny. Uzasadnienie faktyczne i prawne decyzji należy uznać za zindywidualizowane i w pełni oparte na poczynionych ustaleniach.
Bezzasadne są także zarzuty natury Konstytucyjnej z uwagi na prawidłowo wskazany przez organ podatkowy drugiej instancji przepis art.217 Konstytucji RP stanowiący, że nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Ustawą taką jest ustawa o podatku od towarów i usług. Nie można zatem wywieść wprost z Konstytucji podmiotowości prawnopodatkowej dla skarżącego lub podmiotów znajdujących się w podobnej sytuacji niezależnie od wskazywanych mankamentów i niedogodności analizowanego rozwiązania.
Na marginesie wypada zauważyć, że wbrew twierdzeniom skarżącego sytuacja związana z koniecznością rozczłonkowania poszczególnych czynności związanych z najmem lokali na każdego ze współwłaścicieli nie jest jedynym rozwiązaniem. Zgodnie bowiem z przepisem art.860 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Za cel gospodarczy należy zaś rozumieć motyw racjonalnego gospodarowania we wspólnocie, oznaczający otrzymanie najlepszego efektu przy maksymalnej oszczędności środków (por. G.Bieniek i inni Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga Trzecia. Zobowiązania Tom II, Wydawnictwo prawnicze, Warszawa 1997, str. 414-5).
Z tych przyczyn , nie dopatrując się naruszenia procesowego i materialnego
6 prawa podatkowego, orzeczono jak w sentencji na podstawie art.151 ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 poz. 1270).
/-/ M.Jaśniewicz /-/ J.Ruszyński /-/ M.Skwierzyńska