Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dominik Mączyński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Wolna-Kubicka Sędzia WSA Waldemar Inerowicz po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi [...] sp. z o.o. w [...] na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] z dnia [...] r. Nr [...], II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w [...] na rzecz skarżącej spółki [...] złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. postanowieniem z dnia [...], nr [...] odmówił x. sp. z o.o. z siedzibą w a. (dalej zwanej spółką lub skarżącą) wydania zaświadczenia o żądanej treści.
Uzasadniając rozstrzygnięcie organ podatkowy I instancji wyjaśnił, że skarżąca dnia 30 stycznia 2015 r., zwróciła się z wnioskiem w sprawie wydania zaświadczenia o pomocy de minimis w związku z poniesionym wydatkiem dotyczącym zakupu szlifierki kątowej oraz ściernic na wyposażenie stanowiska pracy pracownika niepełnosprawnego. Organ I instancji wyjaśnił w tym miejscu, że warunkiem uznania pomocy jako pomoc de minimis jest uzyskanie zaświadczenia wydanego przedsiębiorcy prowadzącemu zakład pracy chronionej przez organ podatkowy lub inny podmiot udzielający pomocy. Wyjaśniono również, że w celu uzyskania zaświadczenia przedsiębiorca zobowiązany jest zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych do przedstawienia podmiotowi udzielającemu pomocy de minimis informacji o dokonaniu wydatku ze środków funduszu rehabilitacji w ciągu 30 dni od dnia jego dokonania. Zauważono przy tym, że z załączonych do wniosku dokumentów wynika, że skarżąca w dniu 19 grudnia 2014 r. zrealizowała gotówką transakcję zakupu szlifierki kątowej i ściernic. Wniosek o uzyskanie zaświadczenia o pomoc de minimis złożono natomiast 30 stycznia 2015 r,. tj. po upływie terminu określonego w przytoczonym przepisie. W ocenie organu I instancji niedochowanie tego terminu skutkuje brakiem możliwości wydania przez organ podatkowy stosownego zaświadczenia.
Po rozpoznaniu zażalenia spółki Dyrektor Izby Skarbowej w P. postanowieniem z dnia [...], nr [...] uchylił w całości wymienione na wstępie postanowienie organu I instancji przekazując sprawę temu organowi do ponownego wyjaśnienia.
Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy wyjaśnił, że w sentencji postanowienia organu I instancji nie wskazano kwoty wydatku poniesionego z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, dotyczącego zakupu szlifierki kątowej na wyposażenie stanowiska pracy pracownika niepełnosprawnego. Zaznaczono przy tym także, że w swoim postanowieniu organ I instancji nie wskazał numeru oraz daty wystawienia faktury potwierdzającej dokonanie poniesionego wydatku. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w P. powyższe oznacza, że organ I instancji nie sprecyzował dokładnie przedmiotu swojego rozstrzygnięcia, co powoduje, że postanowienie jest wadliwe. Wyjaśniono przy tym, że w sentencji ponownie wydanego postanowienia należy wskazać kwotę oraz datę wystawienia a także numer faktury potwierdzającej dokonanie wydatku. Stwierdzono również, że ze względu na konieczność ponownego rozpatrzenia podania przez organ I instancji nie ustosunkowano się do argumentów skarżącej zawartych w zażaleniu.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. postanowieniem z dnia [...], nr [...] odmówił wydania skarżącej zaświadczenia o pomocy de minimis w związku z poniesionym wydatkiem z Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na zakup szlifierki kątowej na wyposażenie stanowiska pracy pracownika niepełnosprawnego w kwocie [...] zł.