W świetle powyższego wskazać należy, że czas pracy nie jest wyznacznikiem wartości przychodu, w stosunku do którego przysługują 50% koszty uzyskania przychodu. Istotne jest, że utwór faktycznie powstał, co powinno być udowodnione oraz że za przejęcie utworu pracodawca zapłacił konkretną wartość. Przy czym honorarium nie ma dotyczyć tylko i wyłącznie czasu pracy poświęconego na pracę twórczą, a ma stanowić zapłatę za korzystanie przez pracodawcę z praw autorskich przysługujących pracownikowi.
W związku z powyższym nie zasługuje na uwzględnienie zarzut strony, zgodnie z którym zaskarżona interpretacja została wy dana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 22 ust. 9 pkt 3 u.p.d.o.f., poprzez jego błędną wykładnię.
Jednocześnie należy wskazać, że w zaskarżonej interpretacji organ nie pominął okoliczności, że przez pracodawcę skarżącego prowadzona jest szczegółowa ewidencja czasu pracy oraz ewidencja utworów, stanowiąca podstawę kalkulacji wartości wynagrodzenia (honorarium) w związku ze stworzeniem przez skarżącego utworów, ponieważ informacje te nie zostały zawarte w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a zostały przytoczone przez skarżącego dopiero na późniejszym etapie postępowania, tj. w piśmie stanowiącym wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w wydanej interpretacji oraz w treści skargi. Przy czym należy zaznaczyć, że na tym etapie nie mogły już one wpłynąć na treść zaskarżonej interpretacji. W świetle powyższego zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego nie zasługują na uwzględnienie.
W kontekście powyższego bezzasadne okazały się zarzuty naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie art. 121 § 1 O.p. poprzez wydanie interpretacji indywidualnej z naruszeniem zasady zaufania do organów podatkowych.
To, że zaskarżona interpretacja nie spełnia oczekiwań strony, nie oznacza, że została naruszona zasada prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Strona ma prawo do własnego przekonania o zasadności swojego stanowiska, jednakże przekonanie to nie musi mieć odzwierciedlenia w obowiązujących przepisach prawnych i ich wykładni.
W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.