Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska - Tylewicz Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rennert (spr.) Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Protokolant: starszy sekretarz sądowy Krzysztof Dzierzgowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2019 r. sprawy ze skargi [...] na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania decyzji oddala skargę.
W dniu [...] października 2018 r. P. G. wniósł skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] września 2018 r. nr [...], który utrzymał w mocy swoje postanowienie z [...] czerwca 2018 r. nr [...] odmawiające wstrzymania wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z [...] lutego 2018 r., utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z [...] października 2017 r.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na tle stanu faktycznego sprawy, w której Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. decyzją z [...] października 2017 r. orzekł o solidarnej wraz z P. spółki z o.o. w likwidacji z siedzibą w L. (następcy prawnego C. sp. z o.o.) odpowiedzialności podatkowej P. G. jako osoby trzeciej za powstałą w trakcie pełnienia funkcji prezesa zarządu C. B. G. sp. z o.o. zaległość podatkową z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2012 r. Po rozpoznaniu odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z [...] lutego 2018 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Skarga na powyższą decyzje została odrzucona postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 8 listopada 2018 r. sygn. akt I SA/Po 494/18.
W dniu [...] maja 2018 r. do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej wpłynął wniosek P. G. w sprawie stwierdzenia nieważności opisanej wyżej decyzji z [...] lutego 2018 r., w którym strona zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania tej decyzji. Skarżący uzasadniając wniosek powołał się na swoją sytuacją materialną oraz na wysokość zobowiązania podatkowego, do którego zapłaty został zobowiązany decyzją, o stwierdzenie nieważności której wnosi. Podkreślił, że jest osobą skromnie sytuowaną, która z pensji urzędnika samorządowego utrzymuje siebie oraz dwójkę dzieci, a zajęcie tego wynagrodzenia w toku egzekucji spowoduje, że nie będzie on w stanie utrzymać rodziny.
Po rozpatrzeniu ww. wniosku organ podatkowy powołując się na art. 252 § 1, art. 247 § 1, art. 248 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.; dalej: "Ordynacja podatkowa") wskazał, że analiza stanu faktycznego nie wykazała podstaw do uznania, iż jakakolwiek z przesłanek zaprezentowanych przez skarżącego wyczerpuje brzmienie art. 252 § 1 ww. ustawy. Ponadto, dokonując oceny przedstawionych przez stronę przesłanek nieważności oraz pozostałych wad wymienionych w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej, organ nie znalazł podstaw do uznania, że wystąpienie którejkolwiek z przesłanek jest prawdopodobne. Tym samym przedstawiona przez wnioskodawcę argumentacja w kontekście dokumentów, którymi dysponowały organy podatkowe obu instancji przy wydawaniu decyzji oraz wyjaśnień zawartych w treści decyzji, nie przemawia za uwzględnieniem złożonego wniosku. Jest ona bowiem jedynie dezaprobatą strony co do argumentacji i oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Fakt, że strona nie zgadza się z dokonaną przez organ podatkowy wykładnią, a jej stanowisko w tym zakresie jest odmienne, nie świadczy o jakimkolwiek naruszeniu przepisów prawa, a tym bardziej rażącym i w konsekwencji o wadliwości wydanego orzeczenia. O rażącym naruszeniu prawa można bowiem mówić w sytuacji, gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono, albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem albo uchylono obowiązek. Rażące naruszenie prawa to naruszenie oczywiste, wyraźne, bezsporne. Można zatem mówić o nim tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność. Wstępna analiza sprawy nie wykazała, że decyzja objęta wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji jest obarczona wadą nieważności, o której mowa w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Powyższe oznacza, że brak jest podstaw do zastosowania środka o charakterze tymczasowym, jakim jest wstrzymanie wykonania decyzji.