Sprawa ze skargi na postanowienie SKO w przedmiocie pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędzia WSA Dominik Mączyński Protokolant ref. staż. Natalia Puchalska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2016 r. sprawy ze skargi [...] na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącego kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/3

Wnioskiem złożonym w dniu 25 listopada 2015 r. J. J. (dalej jako: podatnik, strona, skarżący) wystąpił do Prezydenta Miasta K. z wnioskiem o umorzenie zaległości podatkowej w łącznym zobowiązaniu pieniężnym i umorzenie kosztów upomnień dotyczących nieruchomości położonej w K. przy ul. [...].

Prezydent Miasta K. postanowieniem z dnia [...] r., nr [...], [...], na podstawie art. 169 § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 613, ze zm. - w skrócie: "O.p."), pozostawił powyższy wniosek bez rozpoznania.

W motywach rozstrzygnięcia wskazano, że podatnik, na wezwanie organu, w dniu 10 grudnia 2015 r. przedłożył wymagane dokumenty i wziął udział w prowadzonym postępowaniu. Jednocześnie zwrócono uwagę, że współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości jest I. J., która również została wezwana do wzięcia udziału w postępowaniu podatkowym i dostarczenia wymaganych dokumentów. Wezwanie skierowane do I. J., z uwagi na jego niepodjęcie pomimo dwukrotnego awizowania, zostało uznane za dokonane w dniu 30 grudnia 2015 r., w trybie zastępczym, na podstawie art. 150 O.p.

Uwzględniając powyższe organ I instancji stwierdził, że nie ma podstaw do wydania decyzji w przedmiocie wnioskowanej przez podatnika ulgi, albowiem nie jest w stanie ustalić możliwości płatniczych drugiego z współwłaścicieli nieruchomości. Okoliczność ta jest zaś istotna ze względu na ponoszenie przez podatników solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe.

W zażaleniu z dnia 20 stycznia 2016 r. podatnik, reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł o uchylenie powyższego postanowienia i przekazanie sprawy organowi I instancji celem merytorycznego rozpoznania wniosku. W uzasadnieniu odwołujący się stwierdził, że wadą formalną wniosku nie może być uznane nie wykazanie przez stronę swych racji, a braki w materiale dowodowym przedłożonym przez wnioskodawcę mogą co najwyżej skutkować wydaniem decyzji odmownej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia [...] r., nr [...], utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji.

W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy, opierając się na przepisie art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm. - w skrócie: "u.p.o.l."), stwierdził, że słusznie organ I instancji przyjął, iż instytucja umorzenia zaległości podatkowej odnosi się do przedmiotu opodatkowania, a nie tylko do podmiotów tegoż zobowiązania. Ponadto, wskazując na treść art. 59 § 1 pkt 3 i art. 67a § 1 pkt 3 O.p., SKO uznało, że zobowiązanie to wygasa nie tylko wobec jednego współwłaściciela nieruchomości, ale wobec wszystkich. Z powyższego wywiedziono, że organ podatkowy nie jest władny by prowadzić postępowanie i orzekać o zastosowaniu ulgi podatkowej wobec tylko jednego z wielu posiadaczy. Podniesiono przy tym, że zastosowanie ww. ulgi wywołuje skutek solidarnie względem wszystkich posiadaczy danej nieruchomości. Z uwagi na powyższe stwierdzono, że organ I instancji prawidłowo wezwał stronę do przedłożenia informacji o sytuacji bytowej nie tylko wnioskodawcy, ale i drugiego z właścicieli - dłużników, który nie wnioskował o udzielenie ulgi podatkowej. Skoro wymagane do oceny zdolności płatniczych drugiego z właścicieli i jednocześnie drugiego ze współdłużników nie zostały przedłożone organowi, to ten nie miał możliwości przeprowadzenia prawidłowego postępowania umorzeniowego i wydania decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty. Decyzja taka może zostać wydana zgodnie z wiodącymi zasadami procedowania podatkowego dopiero po przeprowadzeniu wyczerpującego postępowania podatkowego, to zaś nie mogło zostać uskutecznione z uwagi na braki dowodowe leżące po stronie wnioskodawcy.

Strona 1/3