Chociaż, co do zasady, należy zgodzić się z organem, że instytucja umorzenia ma charakter wyjątkowy, to jednak, zdaniem Sądu, nie może być ona instytucją martwą, dlatego organ powinien rozważyć choćby częściowe umorzenie należności.
Ponadto należy zauważyć, że dokumenty, w oparciu o które organ dokonał ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, powinny znajdować się w aktach sprawy, ponieważ na podstawie akt sprawy organ wydaje rozstrzygnięcie. Również kontrola sądowa wydanych orzeczeń administracyjnych dokonywana jest w oparciu o akta sprawy.
Natomiast w aktach rozpoznawanej sprawy brak wszystkich dokumentów wyszczególnionych w decyzji, jako podstawy dokonywanych ustaleń tj. m.in. brak pisma Starostwa Powiatowego z dnia 29 listopada 2013r., pisma Urzędu Miasta z dnia 2 grudnia 2013r. i Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych z dnia 2 grudnia 2013r.
W aktach sprawy brak też protokołów Komornika Sądowego z dnia 13 maja 2010r. o całkowitej nieściągalności, na które organ powołuje się w zaskarżonej decyzji.
Z uwagi na to, że zaskarżona decyzja narusza przepisy postępowania administracyjnego tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art.152 ustawy P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ powinien raz jeszcze szczegółowo przeanalizować stan faktyczny, w oparciu o kompletny materiał dowodowy, a następnie dokonać prawidłowej analizy przesłanek będących ograniczeniami swobody uznania administracyjnego, sformułowanych w art. 28 ust. 3a u.s.u.s.
i w cyt. rozporządzeniu oraz wyjaśnić stronie zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy, w uzasadnieniu decyzji sporządzonym zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a.