Odnosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż zdaniem Sądu, organ prawidłowo ustalił i następnie uzasadnił, iż w stosunku do skarżącej nie zachodzą przesłanki do umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne wraz odsetkami z uwagi na brak trwałej i całkowitej ich nieściągalności. Nie przemawia też za tym ważny interes skarżącej. Jak to wyjaśnił organ w swoich decyzjach skarżąca, posiada majątek, który może być przedmiotem zabezpieczenia i egzekucji w postaci nieruchomości, a zatem nie zachodzi w stosunku do niej przesłanka całkowitej i trwałej nieściągalności. Co prawda skarżąca posiada również inne zobowiązania jednakże jak trafnie zauważył organ zobowiązania z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jako należności publicznoprawne są uprzywilejowane i podlegają zaspokojeniu przed innymi należnościami, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów i pożyczek, z wyłączeniem należności alimentacyjnych i z wynagrodzenia za pracę.
Należy pamiętać, iż nawet jeżeli występuje któraś z wymienionych w art. 28 ust. 3 sytuacji Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma obowiązku umorzenia należności, jeżeli uzna, że istnieją szansę na ich wyegzekwowanie zaś decyzja, o której stanowi art. 28 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ma charakter uznaniowy, a to oznacza, że nawet wówczas, gdy ponad wszelką wątpliwość ustalona zostanie całkowita nieściągalność należności, organ może odmówić ich umorzenia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2007 r., sygn. akt II GSK 141/07, LEX nr 368197). Umorzenie bowiem należności może nastąpić tylko w przypadku ich całkowitej nieściągalności a w uzasadnionych przypadkach pomimo braku całkowitej nieściągalności zaś przepis art. 28 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie stanowi podstawy umorzenia należności z tytułu składek, jeżeli dłużnik ma realne możliwości uzyskiwania dochodów pozwalających na spłatę zadłużenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2007 r., sygn. akt II UK 216/06, OSNP 2008/13-14/202).
Uznając w tych warunkach, że zaskarżona decyzja ostateczna odpowiada przepisom prawa z przyczyn wyżej wskazanych, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.