Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis Sędziowie: WSA Maria Tarnowska (spr.) WSA Dariusz Pirogowicz Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2011 r. sprawy ze skargi A. Z. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia oddala skargę.
I. Stan faktyczny
1. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] stwierdziło niedopuszczalność zażalenia A. Z. na odmowę sprostowania decyzji MOPRu w O. z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...].
2. W uzasadnieniu postanowienia Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. podało, że postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...], po rozpatrzeniu zażalenia A. Z., utrzymało w mocy postanowienie wydane z upoważnienia Prezydenta Miasta O przez Dyrektora MOPRu w O. z dnia [...] maja 2010 r. o nr [...] w sprawie odmowy sprostowania 15 własnych decyzji z dnia [...] lipca 2009 r. przyznających A. Z. szereg świadczeń z pomocy społecznej.
O sprostowanie tych 15 decyzji wystąpiła A. Z. w dniu 25 marca 2010 r., odnośnie wskazanej w zażaleniu szesnastej decyzji z dnia [...] lipca 2009 r. [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. wskazało jedynie, że nie była ona objęta żądaniem sprostowania wyrażonym we wniosku z dnia 25 marca 2010 r., w związku z czym jej sprostowanie nie było przedmiotem rozpoznania przez organ pierwszej instancji jak i przez Kolegium. Toteż, zdaniem organu, jeżeli A. Z. domaga się jej sprostowania, to winna wystąpić z odpowiednim wnioskiem do organu, który decyzję tę wydał.
Postanowienie Kolegium zostało zaskarżone przez A. Z. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem o sygn. I SA/Wa 1780/10 z 14 stycznia 2010 r. oddalił skargę na to postanowienie, i wskazał, że w stosunku do wniosku o sprostowanie ostatniej szesnastej decyzji z dnia [...] lipca 2009 r. o nr [...], nieobjętego rozstrzygnięciem organów administracji publicznej obu instancji, to organ drugiej instancji winien wydać orzeczenie co do dopuszczalności zażalenia stosownie do art. 144 kpa.
Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.
3. W uzasadnieniu postanowienia Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. stwierdziło, że w postępowaniu wstępnym organ właściwy do rozpatrzenia odwołania (zażalenia) ma obowiązek zbadać czy ten środek zaskarżenia jest dopuszczalny w oparciu o mające zastosowanie przepisy prawa. Niedopuszczalność odwołania (zażalenia) może wynikać z przyczyn przedmiotowych, wśród których wymienić można brak przedmiotu zaskarżenia, wyłączenie możliwości wniesienia środka odwoławczego czy też wyczerpanie przysługujących środków odwoławczych.
Z art. 141 § 1 kpa wynika, że zażalenie wnosi się na wydane w toku postępowania postanowienia, o ile kodeks tak stanowi. Z kolei art. 113 § 1 kpa stanowi, że organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach.
Mając na uwadze sytuację faktyczną sprawy oraz przepisy prawa, organ wskazał, że zażalenie z dnia 27 maja 2010 r., złożone przez A. Z. na odmowę sprostowania decyzji MOPRu w O. z dnia [,...] lipca 2009 r. o nr [...], należało uznać za niedopuszczalne. Pierwotne żądanie A. Z. co do sprostowania 15 decyzji z dnia [...] marca 2010 r. nie dotyczyło tego rozstrzygnięcia, w związku z czym nie było ono przedmiotem postępowania zakończonego decyzją Dyrektora MOPRu w O. z dnia [...] maja 2010 r. o nr [...] w sprawie odmowy sprostowania 15 własnych decyzji. W związku z czym stwierdzić należy, że przedmiot zaskarżenia, w postaci rozstrzygnięcia o odmowie sprostowania ww. decyzji, w niniejszej sprawie nie zaistniał, co przesądza o stwierdzeniu niedopuszczalność wszczęcia postępowania z przyczyn przedmiotowych.