W konsekwencji, skoro D. W. i jej następca prawny nie złożyli wniosku, to nie byli stronami postępowania przed organem I instancji. To oznacza, iż organ ten nie powinien w stosunku do nich prowadzić tego postępowania.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w części, to jest w zakresie w jakim umorzono postępowanie w I instancji, wnieśli H. S. i J. W., zarzucając jej naruszenie:
I. prawa procesowego mogącego mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:
1) art. 138 § 1 pkt 2 kpa poprzez umorzenie postępowania w I instancji w całości zamiast przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia albo zamiast zmiany decyzji i przyznania prawa do rekompensaty za udział w pozostawionej nieruchomości, przypadający J. W.,
2) art. 10 i art. 61 § 4 kpa poprzez niezapewnienie J. W. czynnego udziału w każdym stadium postępowania, zwłaszcza, że organ co najmniej od 2013 r. był w posiadaniu postanowienia spadkowego po M. W., na podstawie którego powinien ustalić i zawiadomić wszystkie strony o toczącym się postępowaniu;
3) art. 7, 77 § 1 i 80 kpa poprzez:
a) błędne ustalenie, iż H. S. nie objęła swym wnioskiem całej nieruchomości pozostawionej, a postępowanie wszczęte przez nią dotyczy wyłącznie udziału po Z. W., podczas gdy wniosek inicjujący niniejsze postępowanie obejmował swym żądaniem nieruchomość pozostawioną przez G. i M. W. albo M. i E. W. albo E. W. i nie został ograniczony wyłącznie do udziału po Z. W., zwłaszcza iż w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd zgodnie; z którym złożenie wniosku w terminie przez jednego uprawnionych odnosi skutek wobec pozostałych albowiem w sprawach zabużańskich mamy do czynienia z jednością materiałnoprawną wniosku;
b) niepoczynienie żadnych ustaleń w zakresie złożenia ewentualnego wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty przez D. W. na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów, a w konsekwencji uznanie, że D. W. nigdy takiego wniosku nie złożyła;
c) nieustalenie przez organ, czy wnioskodawczyni nie działała również w imieniu J. W., albowiem ten dokonując wskazania jej osoby oświadczeniem z [...] maja 2015 r., a następnie przyłączając się do sprawy pismem z [...] listopada 2016 r., zatwierdził tym samym, iż H. S. działała w jego imieniu, zwłaszcza, że spadek po M. W. został stwierdzony dopiero w 2013 roku;
II. Naruszenie prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, a to:
a) art. 3 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. poprzez błędną wykładnię, że złożenie wniosku przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami RP bądź spadkobierców właściciela takiej nieruchomości nie powoduje automatycznie wszczęcia postępowania w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty na rzecz pozostałych współwłaścicieli nieruchomości bądź ich spadkobierców, podczas gdy prawidłowa wykładnia art. 5 ust. 2 ustawy prowadzi do konkluzji, iż złożenie wniosku o potwierdzenie przyznania prawa do rekompensaty w terminie do 31 grudnia 2008 r. przez jednego ze spadkobierców jest wystarczające do prowadzenia postępowania wobec wszystkich spadkobierców, nawet tych, którzy takiego wniosku nie złożyli lub złożyli go z uchybieniem terminu;