Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.) Sędziowie WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz WSA Elżbieta Sobielarska Protokolant starszy referent Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2017 r. sprawy ze skargi M. S. i D. N. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2016r. [...] Minister Budownictwa i Infrastruktury (dalej jako organ/minister) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23 dalej jako kpa) uchylił z przyczyn procesowych decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...].04.2015 r. nr [...] i jednocześnie odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta [...] nr [...] z dnia [...].04.1981 r. utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Dzielnicy [...] nr [...] z dnia [...].03.1981 r. Tą ostatnią decyzją na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. 1961 r. Nr 18 poz. 94 ze zm. zwanej dalej ustawą) pozostawiono bez rozpoznania wniosek o przyznanie odszkodowania za nieokreślony udział w nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], oznaczonej jako tabela likwidacyjna Nr [...]. Pozostawienie wniosku bez rozpoznania opierało się na treści aktu notarialnego z dnia [...].04.1939 r. rep. nr [...]. Aktem tym M. W. sprzedała kilku osobom w stosownych udziałach (miedzy innymi poprzedniczce prawnej skarżących J. N.) swój nieokreślony udział we współwłasności w serwitucie pastwiska. Orzekające w 1981r. organy administracji przyjęły, że skoro udział zbywcy nie był określony a przy tym współwłasność nie została zniesiona to wspólne pastwisko nadal musi być traktowane jako jedna nieruchomość. Dodatkowo wskazano, że pomimo, iż sporna nieruchomość stanowi grunt o niewątpliwie rolnym charakterze, to jednak nie jest samodzielnym gospodarstwem rolnym i z uwagi na znaczną powierzchnię nie może być też uznany za działkę pod budowę domu jednorodzinnego.
Pierwotnie (zarzucając brak interesu prawnego po stronie wnioskodawcy) Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją nr [...] z dnia [...].05.2012 r. (utrzymaną następnie w mocy) umorzył postępowanie wszczęte z wniosku M. S. o stwierdzenie nieważności ww decyzji Prezydenta [...] nr [...] z dnia [...].04.1981 r. jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5.02.2014 r., sygn. akt I SA/Wa 1332/13 uchylił ww decyzje ze wskazaniem, że skoro z rozdzielnika decyzji z dnia [...].03.1981 r. wynika, że stroną tego postępowania byli nieustaleni spadkobiercy J. N., to M. S. jako jej spadkobierca jest uprawniony do żądania stwierdzenia jej nieważności.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy z wniosku M. S. Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...].04.2015 r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta [...] nr [...] z dnia [...].04.1981 r. a zaskarżoną do tut. Sądu decyzją minister uchylił decyzję I instancji (z powodów stricte proceduralnych) i orzekł merytorycznie w tożsamy sposób.
W uzasadnieniu minister wskazał m. in., iż przez rażące naruszenie prawa należy rozumieć naruszenie wyraźnej, niebudzącej wątpliwości interpretacyjnych normy prawa materialnego lub procesowego oraz że ma to miejsce wówczas gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa a przy tym charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. W konsekwencji minister uznał, że w sprawie nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności orzeczenia z 1981r.