Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Emilia Lewandowska Sędziowie Sędzia WSA Daniela Kozłowska Asesor WSA Przemysław Żmich (spr.) Protokolant Ewa Nieora po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2009 r. sprawy ze skargi A. w W. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nabycia prawa własności nieruchomości oddala skargę.
Minister Infrastruktury, po rozpatrzeniu odwołania A. w W., decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2008 r., nr [...] odmawiającą stwierdzenia nabycia z mocy prawa przez A. własności nieruchomości położonej w W. przy ul.[...], stanowiącej działkę nr [...].
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.
Wojewoda [...], działając na podstawie art. 256 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.), decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. odmówił stwierdzenia nabycia z mocy prawa, z dniem 1 września 2005 r. przez A. w W. prawa własności gruntu Skarbu Państwa oznaczonego jako działka nr [...], położona w W. przy ul.[...].
Od powyższej decyzji A. w W. złożyła odwołanie.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2008 r. W uzasadnieniu decyzji Minister wskazał, że rozstrzygnięcie w trybie art. 256 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym dotyczy wyłącznie sprawy nabycia prawa własności, jeżeli uczelnia posiada prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa.
Minister zauważył, że odwołujący się wywodzi prawo użytkowania wieczystego gruntu z art. 182 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385). Przepis ten wskazywał, że grunty państwowe pozostające w zarządzie uczelni stają się przedmiotem użytkowania wieczystego uczelni państwowej, przy czym nie narusza to praw osób trzecich. Przepis ten nie wymieniał konkretnych nieruchomości, ani nie przewidywał rozstrzygania przez organ administracji, co do ewentualnego nabycia prawa użytkowania wieczystego przez uczelnię państwową (na bazie prawa zarządu).
Zdaniem Ministra, rozstrzyganie, co do prawa zarządu i prawa użytkowania wieczystego gruntu nie jest objęte regulacją z art. 256 i wywody organu wojewódzkiego w zakresie istnienia po stronie A. prawa zarządu nie mogą wywierać skutków prawnych, co do istnienia lub braku przedmiotowych praw.
Minister wskazał, że w niniejszej sprawie nie stwierdzono istnienia dokumentu o nabyciu prawa użytkowania wieczystego gruntu na podstawie wymienionego wyżej art. 182 i na żaden tego typu dokument nie powołał się odwołujący, co w konsekwencji prowadzi do odmowy nabycia prawa własności w trybie art. 256.
Od decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2008 r. A. w W. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2008 r. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie: 1) rażące art. 256 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym w związku z art. 182 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym poprzez bezpodstawne uznanie, iż A. w W. nie była w dniu wejścia w życie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym użytkownikiem wieczystym gruntu położonego w W. przy ul.[...], oznaczonego geodezyjnie jako działka nr [...] arkusz mapy [...], obręb [...] o powierzchni [...] ha, dla której ustanowiona została w dniu [...] kwietnia 2005 r. księga wieczysta nr [...]; 2) rażące art. 206 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 204 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1998 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 23, poz. 120 ze zm.) poprzez wyłączenie z zastosowania w sprawie i nie stwierdzenia dotychczasowego prawa zarządu A. w W. do przedmiotowej nieruchomości na dzień 5 grudnia 1990 r. Skarżąca zarzuciła też organowi naruszenie przepisów prawa procesowego: 1) art. 7 poprzez naruszenie przestrzegania zasady praworządności oraz nie uwzględnienia interesu społecznego, jak również słusznego interesu strony; 2) art. 8 i 35 KPA poprzez przewlekłe załatwianie sprawy, dające podstawę do stwierdzenia pozorów prowadzenia postępowania administracyjnego w pierwszej i drugiej instancji, a w rzeczy samej prowadzenie postępowania administracyjnego w sposób obniżający zaufanie do organów Państwa; 3) art. 9 oraz art. 140 w związku z art. 107 § 3 KPA poprzez odstąpienie od obowiązku należytego i wyczerpującego informowania strony w uzasadnieniu podejmowanych decyzji o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogły mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków; 4) art. 75 i 77 § 1 KPA poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż dopuszczonymi w sprawie dowodami mogą być wyłącznie dokumenty urzędowe, a przez to nie wykonanie obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego; 5) art. 80 KPA poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów; 6) art. 136 KPA poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie orzeczenia co do istoty sprawy, o co wnosiła strona odwołująca się. W uzasadnieniu A. podniosła, że organy obu instancji przewlekały załatwienie sprawy i podejmowały wadliwe czynności procesowe, o czym świadczy zwłaszcza zwrócenie się przez Wojewodę [...] do Prezydenta Miasta W. o wydanie zaświadczenia o tym, że w dniu 27 września 1990 r. przedmiotowy grunt pozostawał w zarządzie uczelni, skoro to Wojewoda samodzielnie prowadzi postępowanie uwłaszczeniowe, a żaden przepis prawa w tego rodzaju sprawach nie przewiduje jego współdziałania z innym organem oraz nie daje mu interesu prawnego do wystąpienia z wnioskiem o wydanie zaświadczenia, co naruszało art. 8, 35 i art. 138 § 1 pkt 2 KPA. W ocenie Skarżącej organ pierwszej instancji winien w pierwszej kolejności stwierdzić dotychczasowe prawo zarządu na dzień 5 grudnia 1990 r. a następnie niezwłocznie załatwić sprawę poprzez wydanie decyzji; jeżeli natomiast organ powziąłby wątpliwości, co do istnienia rzecz A. prawa zarządu według stanu na dzień 27 września 1990 r., to winien przeprowadzić rozprawę administracyjną. A. podała, że w niniejszej sprawie nabycie prawa użytkowania wieczystego do przedmiotowego gruntu w oparciu o art. 182 ust. 1 ustawy o szkolnictwie wyższym nastąpiło z mocy prawa bez potrzeby wydania stosownej decyzji. Prawo to powstało niezależnie od wpisu tego prawa do księgi wieczystej. Błędnie zatem organy domagały się od skarżącej przedłożenia odpisu z księgi wieczystej dokumentującego wpis na rzecz uczelni tego prawa do księgi wieczystej, skoro wpis ten ma znacznie deklaratoryjne. A. zwróciła uwagę na to, że organy administracji zupełnie pominęły iż szkoła wyższa wykonuje zadania publiczne finansowane z budżetu państwa, wykorzystując do tego celu mienie stanowiące własność i inne prawa majątkowe. Stąd też podjęte próby uregulowania stanu prawnego mienia będącego w posiadaniu A. od ponad [...] lat służą słusznemu interesowi strony jak i interesowi społecznemu. Brak zaś przyznania uczeni gruntów w trybie art. 256 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wymusi na uczelni podjęcie działań, o których mowa w art. 90 ust. 3 tej ustawy, co spowoduje dodatkowe koszty i będzie przesłanką do uznania, że skarżąca władała gruntami bez tytułu prawnego, a więc będzie obowiązana do uiszczenia z tego tytułu stosownego wynagrodzenia. Nie bez znaczenia dla sprawy są też okoliczności związane z pozyskaniem i zagospodarowaniem nieruchomości przy ul. [...] dla potrzeb uczelni. W ocenie A., nie uwzględnienie przez Ministra Infrastruktury słusznego interesu strony, jak i interesu społecznego narusza art. 7 KPA.