Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Przybysz (spr.) Sędziowie: WSA Dariusz Chaciński WSA Joanna Skiba Protokolant starszy referent Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi J. Z. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy oddania w użytkowanie wieczyste gruntu 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta W. z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego J. Z. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia 21 czerwca 2014 r. adw. J. S. działając w imieniu J. Z. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. w przedmiocie odmowy oddania gruntu w użytkowanie wieczyste.
Zaskarżona decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:
Pismem z dnia 20 stycznia 1996 r. D. Z. wystąpiła do Urzędu Dzielnicy M. o zwrot nieruchomości położonej w W. przy ul. [...]. Wskazała, że jest jedynym spadkobiercą jej matki M. C., która była właścicielem przedmiotowej nieruchomości oraz że w 1946 r. został złożony wniosek o zwrot ww. nieruchomości, jednakże do dnia dzisiejszego wnioskodawczyni nie otrzymała odpowiedzi na ten wniosek.
Kierownik Urzędu Rejonowego w W. decyzją z dnia [...] czerwca 1997 r. Nr [...] na podstawie art. 104 k.p.a. oraz art. 9 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U nr 50, poz. 279) i art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. z 1991 r., Nr 30, poz. 127 ze zm.) odmówił rozpoznania wniosku D. Z., o zwrot zabudowanej nieruchomości położonej w W. przy ul. [...].
W uzasadnieniu wskazano, że nieruchomość stała się własnością Gminy W. na podstawie art. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U nr 50, poz. 279), a następnie na mocy art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz.U. Nr 14, poz. 130) stała się własnością Skarbu Państwa.
Prawo własności tej nieruchomości przysługiwało M. C., której spadkobiercą jest córka D. Z., która wnioskiem z dnia 20 stycznia 1996 r. wystąpiła o zwrot tej nieruchomości.
Analiza akt pozwala uznać, że nie został złożony wniosek o przyznanie własności czasowej (w trybie art. 7 powołanego dekretu), jak też wniosek o zwrot przejętych budynków (w trybie art. 82 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r.), przeto w ocenie organu brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lipca 1997 r. Nr [...], po rozpoznaniu odwołania D. Z. - powołując się na wyżej wymienione regulacje w trybie art. 138 § 1 ust. 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu wskazano, że przedmiotowa nieruchomość znajduje się na terenie objętym działaniem powołanego dekretu z dnia 26 października 1945 r. Wobec niezłożenia wniosku - zgodnie z art. 7 ust. 1 tegoż dekretu - Prezydium Rady Narodowej W. orzeczeniem z dnia [...] lutego 1954 r. [...], stwierdziło przejście wszystkich budynków znajdujących się na powyższym gruncie na rzecz Skarbu Państwa.
Również byli właściciele hipoteczni nie skorzystali z możliwości, jakie stwarzała wskazana wyżej ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami.
Mając to na względzie Wojewoda [...] podzielił stanowisko organu pierwszej instancji.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego D. Z. podniosła, że podjęte decyzje są krzywdzące i wniosła o rozpoznanie skargi "nie tylko pod kątem obowiązującego prawa, ale również ludzkiego poczucia sprawiedliwości".