Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędziowie: WSA Emilia Lewandowska (spr.) WSA Przemysław Żmich Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Żurawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2012 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. z/s w N. na uchwałę Rady Miejskiej w N. z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na zbycie nieruchomości oddala skargę.
Rada Miejska w N., uchwałą z [...] września 2010 r. nr [...], wyraziła zgodę na zbycie nieruchomości gruntowej zabudowanej, oznaczonej jako działka nr ewidencyjny [...] obr. [...] o pow. [...] ha, położonej w N. przy ul. [...]. Nieruchomość stanowi własność Gminy-Miasta N.. Odpowiedzialnym za wykonanie uchwały wskazano Burmistrza Miasta N..
Powyższą uchwałę, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, S. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. zaskarżyła na podstawie art. 101 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o stwierdzenie jej nieważności. Skarżąca zarzuciła, że uchwała jest niezgodna z wymogami zawartymi w art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy o samorządzie gminnym oraz z § 17 pkt 9 lit. a, Statutu Miasta N.. Również zdaniem skarżącej uchwała jest czynnością pozorną i także z tego powodu jest nieważna. W ocenie skarżącej jako dzierżawca nieruchomości objętej zaskarżoną uchwałą wykazała swój interes prawny poprzez jednoznaczne wykazanie na podstawie dokumentów, że celem uchwały nie jest chęć sprzedaży nieruchomości a chęć wypowiedzenia umowy dzierżawy wiążącej skarżącą i gminę N., a co za tym idzie czynność ta jest pozorna.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w N. wniosła o odrzucenie skargi ewentualnie o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) stanowi, że każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Interpretacja tego przepisu prowadzi do wniosku, że prawo do zaskarżenia uchwał do sądu administracyjnego na podstawie powołanego przepisu przysługuje tym, którzy wykażą się konkretnym interesem prawnym wynikającym z określonej normy prawa materialnego. Przyjęta powszechnie przez sądy administracyjne wykładnia pojęcia "interes prawny" definiuje je jako indywidualny interes prawny określony przez konkretną normę prawa materialnego. Należy odróżnić interes faktyczny od interesu prawnego, który wymaga wskazania konkretnej normy prawnej, określającej ów interes faktyczny i stwarzającej prawną podstawę ochrony danego, konkretnego interesu faktycznego.
W sprawie jest bezsporne, że w dacie podjęcia przedmiotowej uchwały skarżącą spółkę i gminę N. wiązała umowa dzierżawy działki gruntu objętej tą uchwałą.
Zgodnie z art. 693 § 1 k.c. dzierżawca ma prawo do używania rzeczy objętej umową dzierżawy i do pobierania pożytków jakie dzierżawiona rzecz przynosi, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, i zobowiązany jest do płacenia wydzierżawiającemu umówionego czynszu. Tak więc strony tej umowy, łączył stosunek zobowiązaniowy a dotyczący nieruchomości stanowiącej własność gminy N.. Stosunek zobowiązaniowy zaś nie stwarza po stronie skarżącej spółki praw do tej nieruchomości jak i nie stwarza po stronie dzierżawcy jakichkolwiek roszczeń o ochronę w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Gmina, wykonując w stosunku do tej nieruchomości prawnie zagwarantowane prawo własności, może dokonywać czynności prawnych stanowiących realizację tego prawa, w tym działań związanych ze sprzedażą nieruchomości.
Brak zatem po stronie skarżącej interesu prawnego wyklucza możliwość badania zaskarżonej uchwały co do jej zgodności z prawem.
Z powyższych względów Sąd na zasadzie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.