Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Skarbu Państwa w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Owsińska-Gwiazda Sędziowie: WSA Dariusz Pirogowicz (spr.) WSA Marek Wroczyński Protokolant starszy sekretarz sądowy Aleksandra Borkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2014 r. sprawy ze skargi A. R. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie strona 1/5

Decyzją z [...] r. nr [...] Minister Skarbu Państwa, uchylił swoją własną decyzję z [...] r. nr [...] oraz odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z [...] r. nr [...], stwierdzającej nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Województwo [...] nieodpłatnie prawa własności zabudowanej nieruchomości, składającej się z szeregu działek ewidencyjnych o łącznej pow. [...] m2.

Decyzja Ministra Skarbu Państwa wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.

Wojewoda [...] decyzją z [...] r. stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r., w trybie art. 60 ust. 1 w zw. z art. 47 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.), przez Województwo [...] nieodpłatnie prawa własności zabudowanej nieruchomości położonej w O. przy ul. [...], oznaczonej jako działki ew. nr: [...], [...], [...], [...], [...] , [...], [...], [...] oraz [...] o łącznej pow. [...] m2 - wszystkie z obrębu nr [...].

Wnioskiem z 18 września 2012 r. A. R. - będąc jednym z następców prawnych J. K. - wystąpił o stwierdzenie nieważności tej decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., podnosząc, że objęto nią między innymi część dawnej nieruchomości oznaczonej jako działki nr [...] i [...] z okręgu [...], pochodzącej z nieruchomości hipotecznej "[...]", która na dzień 31 grudnia 1998 r. oraz w dacie wydania decyzji stanowiła własność następców prawnych J. K.. Wnioskodawca powołał się przy tym na postanowienie Sądu Rejonowego w O. z dnia [...] r. sygn. akt [...], którym Sąd ten po wznowieniu postępowania w sprawie zakończonej postanowieniem z dnia [...] r. sygn. akt [...] (stwierdzającym, że Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w O. przy ul. [...] oznaczonej w księgach wieczystych jako nieruchomość hip. "[...]", stanowiącej działki nr [...], [...], [...], [...], [...] i [...] okręgu [...], stanowiącej uprzednio własność J. K.) w części dotyczącej działek nr [...], [...], [...] i [...], oddalił wniosek Skarbu Państwa o zasiedzenie ww. nieruchomości.

W następstwie zainicjowanego tym wnioskiem postępowania nadzorczego Minister Skarbu Państwa decyzją z [...] lutego 2013 r., działając na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 oraz art. 158 § 1 k.p.a., stwierdził nieważność wskazanej wyżej decyzji Wojewody [...] z [...] r. w części stwierdzającej nieodpłatne nabycie z mocy prawa własności zabudowanej nieruchomości odpowiadającej działkom oznaczonym wg dawnej numeracji numerami [...], [...], [...] i [...] z okręgu [...] o łącznej pow. [...] m2, objętej wykazem hipotecznym nieruchomości: "[...]". Zdaniem Ministra ww. działki, wymienione w postanowieniu Sądu Rejonowego w O. z dnia [...] r. wchodzą częściowo w skład nieruchomości, której nabycie przez Województwo [...] potwierdzało kontrolowane rozstrzygnięcie. Ze względu zaś na skutek ex tunc jaki to postanowienie wywołało nie były one własnością Skarbu Państwa w dniu wydawania przez Wojewodę decyzji z [...] r. Nie została więc spełniona podstawowa przesłanka z art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r., warunkująca uwłaszczenia nimi województwa, a dotycząca przysługującego Skarbowi Państwa do nieruchomości prawa własności. Tym samym decyzja Wojewody [...] obarczona jest kwalifikowana wadą prawną, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Strona 1/5