Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz (spr.) Sędziowie: WSA Marta Kołtun-Kulik WSA Iwona Kosińska Protokolant referent Agnieszka Bieniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. Prezydent W. odmówił J. R. i A. R. uwzględnienia wniosku o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] ozn. nr hip. [...].
Na skutek odwołania J. R. decyzją z dnia [...] października 2010 r., nr [...]Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) - dalej dekret warszawski -utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Prezydenta W.
Decyzja powyższa wydana została w następującym stanie faktycznym:
Jak wynika z zaświadczenia Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] maja 2000 r., nr [...]przedmiotowa nieruchomość położona przy ul. [...] objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. stanowiła własność J. R. Nieruchomość niniejsza przeszła z dniem 21 listopada 1945 r. na podstawie art. 1 dekretu warszawskiego na własność gminy m.st. Warszawy, a od 1950 r. z chwilą likwidacji gmin na własność Skarbu Państwa. Objęcie gruntu przez Gminę nastąpiło natomiast w dniu 10 października 1947 r., co zostało ogłoszone w Dzienniku Urzędowym Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego Nr 20, lp. 62
Następnie z dniem 27 maja 1990 r. nieruchomość powyższa stała się własnością [...] Gminy - [...], a następnie w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 41, poz. 361 z późn. zm.) stała się własnością Miasta Stołecznego Warszawy.
Orzekające w sprawie organy administracji uzasadniając swe rozstrzygnięcia wskazały, że wniosek J. R. z dnia 22 października 1999 r. o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, złożony został z przekroczeniem terminu przewidzianego przepisami art. 7 dekretu z 1945 r. Przepis ten bowiem stanowił, że dotychczasowy właściciele bądź ich następcy prawni mogą w ciągu sześciu miesięcy od dnia objęcia gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie prawa własności czasowej.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. J. R. wskazała, że organy obu instancji nie wzięły pod uwagę, że w ogłoszeniu o przejęciu spornej nieruchomości błędnie zostało podane nazwisko byłej właścicielki jako J. z Z. R. zamiast J. z O. R. Podniosła także, że jej zdaniem nieruchomość przejęta została z rażącym naruszeniem prawa oraz z pominięciem obowiązujących procedur. Wskazała ponadto, że brak jest decyzji o przejęciu spornej nieruchomości na Skarb Państwa.
Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie i podtrzymało argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji. Ponadto organ wskazał, że skarżąca nie przedłożyła żadnego dowodu na złożenie wniosku w trybie art. 7 dekretu warszawskiego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Z uwagi na treść art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz.1269) Sąd administracyjny , sprawuje , w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna przesądza, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Tym samym Sąd administracyjny nie jest władny oceniać takich okoliczności jak pokrzywdzenie strony decyzją, czy też, czy decyzja wiąże się z negatywnymi skutkami dla strony i podobnych. Sąd związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa. Przy czym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy, kontroli legalności dokonuje także z urzędu, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.