Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Szmydt Sędziowie: Sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.) Sędzia WSA Emilia Lewandowska Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2015 r. sprawy ze skargi P. S., J. B., U. D., A. S., J. S., R. S., T. S., S. S., Z. S. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Decyzją z dnia [...].08.2006 r. Minister Budownictwa stwierdził, że decyzja Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...].12.1953 r. nr [...] utrzymująca w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej [...] z dnia [...].03.1953r. nr [...] odmawiające przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. C. [...] ozn. nr hip. [...] - została wydana z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...].08.2006 r. podniesiono, że merytoryczne rozstrzygnięcia organów dekretowych były słuszne a okoliczność wydania decyzji w stosunku do osoby zmarłej w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 kpa stanowi wystarczającą przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...].12.1953 r. nr [...] jednak z uwagi na wystąpienie nieodwracalnych skutków prawnych w rozumieniu 156 § 2 kpa - stwierdzenie jej nieważności nie miało podstaw.
We wniosku o stwierdzenie nieważności wydanej w trybie nadzwyczajnym ww decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...].08.2006 r. U. D., Z. S., R. S., J. S., S. S., P. S., T. S., A. S. i J. B. (dalej jako skarżący) podnieśli, że po wydaniu w/w decyzji nastąpiła zmiana wykładni przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. Wskazali na wykształcenie się nowej linii orzeczniczej, zgodnie z którą przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego na cele użyteczności publicznej nie wyłączało możliwości przyznania byłemu właścicielowi prawa własności czasowej, co powinno spowodować dla strony dodatnie skutki przez zastosowanie okoliczności dla niej korzystniejszych. Skarżący podnieśli, że Minister Budownictwa w decyzji z dnia [...].08.2006 r. rażąco naruszył prawo poprzez zaniechanie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej w całości oraz poprzez przyjęcie, że w/w decyzja Ministra Gospodarki Komunalnej wywołała nieodwracalne skutki prawne.
Zaskarżoną do tut. Sądu decyzją z dnia [...] lipca 2014r. [...] Minister Infrastruktury i Rozwoju (dalej jako organ) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 - dalej jako kpa) utrzymał w mocy decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...].10.2012 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności ww decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...].08.2006 r. nr [...].
Organ wskazał, że postępowanie nieważnościowe, a więc postępowanie prowadzone w trybie art. 156 § 1 kpa, zmierza do podważenia ostatecznej decyzji administracyjnej i jej wyeliminowania z obrotu prawnego, a tym samym do zachwiania stabilności porządku prawnego. Wyjaśnił, że ze względu na tak daleko idące skutki decyzji wydanych w trybie art. 156 § 1 kpa, ustawodawca obwarował surowo możliwość usunięcia ostatecznej decyzji administracyjnej z obrotu prawnego, zezwalając na to jedynie w przypadku zaistnienia jednej z przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 kpa. Wśród przesłanek tych znajduje się rażące naruszenie prawa, na które wskazują wnioskodawcy (art. 156 § 1 pkt 2 kpa). Wyjaśnił dalej, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym rażące naruszenie prawa ma miejsce wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej, oczywistej sprzeczności z przepisami prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja taka nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26.09.2000 r. sygn. akt V SA 2998/99, publ. Lex nr 51249). Istnienie przesłanki powodującej nieważność decyzji musi być oczywiste i niedopuszczalne jest odwoływanie się do innych przesłanek, niż te wymienione w art. 156 § 1 kpa. W tym zakresie organ przywołał wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.05.2000 r. sygn. akt III RN 62/00, publ. OSNP 2001, nr 4, poz. 100. Minister wskazał, że w przedmiotowym postępowaniu jako organ nadzoru dokonuje oceny legalności decyzji Ministra Budownictwa z dnia 31.08.2006 r., nie zaś powtórnej oceny decyzji dekretowych o odmowie przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej przy ul. C. [...].