Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak Sędziowie: WSA Emilia Lewandowska WSA Gabriela Nowak( spr.) Protokolant referent stażysta Joanna Kicińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2015 r. sprawy ze skargi Kuratora Spadku po C. G. - [...] na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy oddala skargę.
Minister Infrastruktury i Rozwoju postanowieniem z dnia [...] września 2014 r. nr [...] stwierdził niedopuszczalność wniosku kuratora spadku po C. G. - [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] marca 1999 r. nr [...].
Postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Prezydium Rady Narodowej w W. orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] sierpnia 1953 r. nr [...], działając na podstawie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50 poz. 279), odmówiło C. G. z W. i T. F. przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości położonej w W. przy ul. [...], oznaczonej nr hip. [...].
Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia [...] grudnia 1953 r. nr [...] utrzymało powyższe orzeczenie w mocy.
I. S., E. W. i L. W. - byli właściciele przedmiotowej nieruchomości, wnioskiem z dnia 17 lipca 1997 r. wystąpili o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] grudnia 1953 r.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] marca 1999 r. odmówił stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1953 r. uznając, że nie naruszała ona prawa w sposób rażący.
Kurator spadku po C. G. - [...] pismem z dnia 20 listopada 2013 r. wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] marca 1999 r., zawierając w nim wniosek o przywrócenie terminu do jego złożenia. W uzasadnieniu pisma wskazał, że kuratorem spadku po C. G. został ustanowiony postanowieniem Sądu Rejonowego w W. [...] z dnia [...] lipca 2013 r. sygn. akt [...], natomiast o wydaniu kwestionowanej decyzji dowiedział się w dniu 13 listopada 2013 r. Wnioskodawca wystąpił o uchylenie decyzji z dnia [...] marca 1999 r. i o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1953 r. oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego z dnia [...] sierpnia 1953 r. Zarzucił organowi, że nigdy nie skierował decyzji z dnia [...] marca 1999 r. do C. G. oraz nie starał się ustalić jej spadkobierców.
Minister Infrastruktury i Rozwoju postanowieniem z dnia [...] września 2014 r. nr [...] odmówił przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Następnie zaskarżonym w niniejszej sprawie postanowieniem z dnia [...] września 2014 r. Minister Infrastruktury i Rozwoju stwierdził niedopuszczalność wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją z dnia [...] marca 1999 r. W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że stronami postępowania prowadzonego przez organ nadzoru byli jego wnioskodawcy, tj. I. S., E. W. i L. W. oraz ówcześni współużytkownicy wieczyści przedmiotowej nieruchomości i do tych osób skierowana została kwestionowana decyzja. Stroną tej decyzji nie była natomiast ani C. G., ani też jej następcy prawni, czy tym bardziej kurator spadku, ustanowiony dopiero postanowieniem z dnia [...] lipca 2013 r. Zapadłe w sprawie rozstrzygnięcie ukształtowało w konsekwencji prawa i obowiązki nie tylko inicjatorów postępowania, ale także innych osób, które uzyskały w nim status strony. Kwestionowane rozstrzygnięcie weszło niewątpliwie do obrotu prawnego, natomiast przepis art. 16 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), powoływanej dalej jako "k.p.a.", wprowadza zasadę trwałości decyzji ostatecznych, która ma podstawowe znaczenie dla stabilizacji stosunków prawnych opartych na decyzji. W ocenie organu, zachodząca potrzeba ochrony pewności prawa w stosunku do pozostałych stron postępowania wynikająca z ww. przepisu powoduje, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożony po ponad 14 latach od dnia wydania decyzji, należy uznać za niedopuszczalny. Nie jest możliwe po tak długim czasie wzruszenie decyzji przy pomocy zwykłego środka odwoławczego, jakim niewątpliwie jest wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożony w trybie art. 127 § 3 k.p.a., skoro nawet nadzwyczajne środki weryfikacji decyzji przewidują w tym zakresie pułap czasowy dla ich zastosowania.