Organ wskazał, że w aktach administracyjnych brak jest pozwoleń na budowę ul. [...], jak również projektu tej ulicy, a teren niniejszych działek znajduje się w liniach rozgraniczających ulicy [...].
Organ wyjaśnił, że przepis art. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych przewiduje, że drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, a drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne własność samorządu, powiatu lub gminy. Powyższy przepis określa strukturę własnościową dróg publicznych w sposób nie dopuszczający wyjątków. Nadto organ przywołał treść przepisu art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) i podniósł, iż z art. 2 ustawy o drogach publicznych wynika zakaz przenoszenia własności dróg publicznych na rzecz podmiotów innych niż wymienione w tym przepisie. Tak więc drogi publiczne zaliczone zostały do kategorii rzeczy o ograniczonym obrocie. Zadośćuczynienie roszczeniu o zwrot nieruchomości wywłaszczonej, a zajętej obecnie pod drogę publiczną na podstawie art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, prowadziłaby do skutku sprzecznego z prawem, polegającego na nabyciu przez osobę fizyczną nieruchomości stanowiącej część drogi publicznej. W obecnym stanie prawnym brak byłoby możliwości doprowadzenia stanu prawnego drogi do zgodności z art. 2 ustawy o drogach w przez wywłaszczenie, gdyż zarówno w judykaturze jak i nauce prawa administracyjnego istnieje jednolity pogląd o niedopuszczalności wywłaszczenia nieruchomości na cel publiczny, jeśli taki cel został już na nieruchomości zrealizowany (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 maja 2003 r., sygn. akt II SA/Gd 1206/01; ONSA 2004/2/72). Bezsporne jest, iż budowa ulicy [...] była w dniu wydania decyzji o wywłaszczeniu celem publicznym.
Odwołanie od powyższej decyzji Prezydenta W. złożyli T. S. i J. S. podnosząc, że dawna działka [...] z obrębu [...], obejmująca m.in. działki nr [...] i [...], została wywłaszczona pod budowę drogi [...], zgodnie z decyzją nr [...] o ustaleniu lokalizacji tej inwestycji. W treści decyzji lokalizacyjnej inwestycję opisano jako budowę dzielnicy przemysłowo-składowej [...]. Decyzja ta została wydana "dla celów: kompleksowego pozyskania terenu, kompleksowej likwidacji zabudowy mieszkaniowej i gospodarczej oraz kompleksowej realizacji urządzenia terenu [...]". Stąd właśnie, mimo że w treści decyzji nie została wymieniona budowa "dróg", można przyjąć założenie, że drogi stanowiły jeden z elementów kompleksowej realizacji [...] - co też przyjęto za cel wywłaszczenia.
Odwołujący się wskazali, że do 1992 r. ulica [...] nie została zrealizowana, bowiem budowa drogi wymaga pozwolenia na budowę, a w piśmie Dyrekcji Rozbudowy Miasta W., pełniącej funkcję inwestora zastępczego, z dnia [...] stycznia 1992 r. znak [...] zawarto oświadczenie, że na terenie ul. [...] działalność inwestycyjna została zakończona. Zdaniem skarżących "określony w decyzji cel wywłaszczenia - bodowa ulicy [...] nie został zrealizowany". Została jedynie wydana decyzja z dnia [...] września 1981 r. o pozwoleniu na budowę tymczasowej ulicy [...]