Przepis art. 229 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi, że roszczenie o jakim mowa w jej art. 136 ust. 3 nie przysługuje jeżeli przed dniem wejścia w życie tej ustawy nieruchomość została sprzedana albo ustanowiono na niej prawo użytkowania wieczystego na rzecz osoby trzeciej, które to prawo ujawnione zostało w księdze wieczystej. Ustawodawca dopuszcza więc wyjątki od zasady zwrotu nieruchomości zbędnej na cel wywłaszczenia i w tej sytuacji nie ma przeszkód by uznać, że ograniczenie dopuszczalności obrotu nieruchomościami zajętymi pod drogi publiczne jest nie mniej istotną przeszkodą niż cytowane wyżej prawo użytkowania wieczystego ujawnionego w księdze wieczystej.
W związku z powyższym Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oddalił skargę w tym zakresie.
Sąd uznał natomiast za zasadne uwzględnienie skargi w części dotyczącej decyzji organów obu instancji co do działki nr [...].
Nie można przede wszystkim zgodzić się z organami orzekającymi, że obszar gruntu położony w liniach rozgraniczających ulicy [...] może być uznany za zajęty pod drogę publiczną, a w konsekwencji wyłączony z obrotu. Uszło uwadze organu, że definicja linii rozgraniczających teren inwestycji drogowych odnosi się do terenu przeznaczonego nie pod drogę lecz pod pas drogowy - przepis § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim winny odpowiadać drogi publiczne oraz ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430), a więc do obszaru znacznie większego, którego jednym z elementów jest droga. Zatem samo zajęcie nieruchomości pod pas drogowy nie powoduje wyjęcia nieruchomości z obrotu prawnego na podstawie art. 2a ustawy o drogach publicznych.
Zauważyć należy, ze fakt usytuowania działek o nr [...] i [...] powstałych z podziału działki [...] ww. liniach rozgraniczających nie był przeszkodą do orzeczenia o ich zwrocie decyzją Prezydenta W. z dnia [...] marca 2006 r. nr [...], co jest oczywistą niekonsekwencją organu.
Aby odmówić zwrotu nieruchomości organ musi wykazać brak zbędności wynikający z obu przesłanek wymienionych w art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Takich ustaleń decyzje organów obu instancji nie zawierają. Z oględzin przeprowadzonych na nieruchomości wynika jedynie, że teren obejmujący działkę [...] jest zaniedbany, stanowi zieleń nieurządzoną.
Ponadto zauważyć należy, że organ pierwszej instancji błędnie powołał w podstawie prawnej decyzji przepis art. 229 a ustawy o gospodarce nieruchomościami, co nie zostało sanowane przez organ odwoławczy. Skoro wywłaszczenia dokonano pod budowę ulicy i na części nieruchomości ulica została urządzona, brak jest tu realizacji innego celu, o którym mowa w art. 229 a ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Mając powyższe na uwadze zdaniem Sądu przy rozstrzyganiu sprawy niniejszej organy obu instancji naruszyły przepisy postępowania administracyjnego to jest art. 7, 77 § 1, art. 80, 107 § 3 kpa w związku z art. 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Orzeczenie jak w pkt 1 i 3 wyroku wydano na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt. 1 lit a i lit. c oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).