Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Województwa [...] od decyzji Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz Województwa [...]kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Inwestycji i Rozwoju decyzją z [...] lutego 2018 r. nr [...] uchylił w całości decyzję Wojewody [...] z [...] marca 2017 r. nr [...] stwierdzającą nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Województwo [...] własności nieruchomości zajętej pod drogę [...] nr [...] relacji [...], położonej w jednostce ewidencyjnej [...], obrębie [...], oznaczonej w ewidencji gruntów jako dz. nr [...] o pow. [...] ha, stanowiącej w dniu 31 grudnia 1998 r. własność J. M.
Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Wojewody [...] decyzją z [...] marca 2017 r. stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. przez Województwo [...] własności nieruchomości przedmiotowej nieruchomości zajętej pod drogę [...], stanowiącej w dniu 31 grudnia 1998 r. własność J. M. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa", nie ustala trybu w jakim ma nastąpić określenie granic nieruchomości zajętej pod drogę publiczną, a zatem to organ prowadzący postępowanie winien ocenić, czy dana nieruchomość lub jej część w dacie 31 grudnia 1998 r. znajdowała się w pasie drogi publicznej. Na potwierdzenie przesłanki zajęcia w dacie 31 grudnia 1998 r. dz. nr [...] pod drogę publiczną, organ przyjął jako dowód: oświadczenie Z-cy Dyrektora Zarządu Dróg [...] w [...] z 16 listopada 2016 r., który wskazał, że nieruchomość ta stanowiąc pobocze, zjazdy i rowy przydrożne, w dacie 31 grudnia 1998 r. położona była w granicach pasa drogi publicznej [...] nr [...] o przebiegu [...] oraz mapę zasadniczą sporządzoną przez uprawnionego geodetę, który zamieścił na niej adnotację, że stanowi ona załącznik do wydania decyzji w trybie art. 73 ustawy. Organ podał, że również z poglądowych ortofotomap z lat 1996, 2002/2003 i 2009 zamieszczonych w serwisie [...] Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w [...] (http://mapy.orsip.pl/imap/) wynika, że przebieg drogi nr [...], na wysokości ww. działki nie uległ zmianie we wskazanym okresie. Z porównania ortofotomap ze znajdującą się w aktach mapą zasadniczą wynika, że w dniu 31 grudnia 1998 r. przedmiotowa nieruchomość stanowiła część drogi publicznej. Zdaniem Wojewody, powyższe dowody łącznie obrazują i potwierdzają zajęcie dz. nr [...] pod drogę publiczną według stanu na dzień 31 grudnia 1998 r. Pozostałe strony postępowania nie złożyły natomiast innych wniosków dowodowych, ani innych dowodów na podważenie wiarygodności tych dokumentów. Organ ustalił następnie, że przedmiotowa działka stanowiąca w dniu 31 grudnia 1998 r. część drogi [...] nr [...] o przebiegu [...], wymienionej w uchwale Rady Ministrów z dnia 2 grudnia 1985 r. nr 192 w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg krajowych (M.P. z 14 lutego 1986 r. Nr 3, poz. 16), z dniem 1 stycznia 1999 r. stała się częścią drogi [...] DW nr [...] o tym samym przebiegu. W dniu 31 grudnia 1998 r. Skarb Państwa za pośrednictwem Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych wykonywał faktyczne władztwo nad przedmiotową nieruchomością, co wynika z oświadczenia Z-cy Dyrektora Zarządu Dróg [...] w [...], który wskazał, że do 31 grudnia 1998 r. droga nr [...], w tym przedmiotowa nieruchomość była utrzymywana i remontowana przez zarządcę tej drogi, tj. Dyrekcję Okręgową Dróg Publicznych w [...] - poprzednika prawnego Zarządu Dróg [...] w [...] (zgodnie z art. 103 ust. 4 i 5 ustawy), jak również z oświadczenia Dyrektora Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddziału w [...] z [...] listopada 2014 r., który wskazał, że Dyrekcja Okręgowa Dróg Publicznych w [...], pełniąc funkcję zarządu drogi [...] nr [...] do 1 stycznia 1999 r. sprawowała władztwo publiczne, w rozumieniu art. 73 ust. 1 ustawy, nad działkami położonymi powiecie [...], gminie [...], obrębie[...], w pasie drogowym drogi [...] nr [...] (obecnie [...] nr [...]). Dyrekcja Okręgowa Dróg Publicznych, a w jej imieniu właściwy Rejon Dróg, w stosunku do drogi nr [...] wykonywała obowiązki wynikające z ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (wówczas Dz.U. z 1985 r. Nr 14, poz. 60 ze zm.), w tym czynności w zakresie budowy, przebudowy i utrzymania polegającego m.in. na koszeniu poboczy. Organ zauważył, że zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym takie oświadczenie zarządcy drogi jest niekwestionowanym dowodem potwierdzającym sprawowanie władztwa publicznoprawnego. Publiczny charakter ww. nieruchomości zajętej pod drogę, potwierdza również znajdująca się w aktach sprawy mapa zasadnicza, która wskazuje, że droga DW nr [...] jest drogą powszechnie dostępną, z której korzystać mogą wszyscy w sposób odpowiadający korzystaniu z drogi publicznej. Na koniec organ wskazał, że zgodnie z zapisami księgi wieczystej prowadzonej m.in. dla dz. Nr [...], prawo jej własności w dniu 31 grudnia 1998 r. przysługiwało J. M. W dziale III tej księgi wpisane jest ograniczone prawo rzeczowe, tj. służebność drogi na rzecz każdoczesnych właścicieli dz. nr [...] (obecnie małż. B. i K. S. oraz A. S.) i dz. nr [...] (obecnie małż. A. i M. C.). Mając na uwadze powyższe organ uznał, że w przedmiotowej sprawie zaistniały przesłanki wynikające z art. 73 ustawy.