Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Emilia Lewandowska Sędziowie WSA Dariusz Chaciński WSA Marta Kołtun-Kulik (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi A. D. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie reformy rolnej oddala skargę
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzją z [...] marca 2017 r. nr [...], w punkcie pierwszym uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...] w części w jakiej odmawia stwierdzenia, że nie podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, część nieruchomości ziemskiej określanej jako: [...], położonej w [...], zapisanej w dacie przejęcia w księdze wieczystej o oznaczeniu: [...], będącej byłą własnością J. W., stanowiąca zespół dworsko-parkowy, obejmujący obecnie działkę o numerze ewidencyjnym nr [...] o pow. [...] ha, obręb [...] oraz działkę o numerze ewidencyjnym nr [...] o pow. [...] ha, obręb [...], w punkcie drugim stwierdził, że część dawnej nieruchomości ziemskiej określanej jako: [...] położonej w [...], opisana w pkt. 1 nie podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej oraz w punkcie trzecim utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części.
Decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.
A. D. złożył wniosek o wydanie decyzji stwierdzającej, że nieruchomość ziemska - [...] - o powierzchni [...] ha, położona w [...], dla której pierwotnie prowadzona była księga wieczysta [...], a której część o powierzchni [...] ha zapisana obecnie w księdze wieczystej o nr [...], przekazana w 1944 r. na rzecz Skarbu Państwa, stanowiąca przed wywłaszczeniem własność J. W., nie podlegała pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...], odmówił stwierdzenia, że nieruchomość ziemska określana jako [...] o powierzchni [...] ha, położona w [...], zapisana w dacie przejęcia w księdze wieczystej o oznaczeniu: [...], nie podlegała pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej. W uzasadnieniu wyjaśniono, że J. W. był nie tylko właścicielem majątku [...], ale również drugiego majątku - [...] - o powierzchni [...] ha. Do zsumowania powierzchni tych dwóch nieruchomości uprawnia kryterium własności i bez znaczenia jest fakt, że nieruchomości te zapisane były w oddzielnych księgach wieczystych. Łączna powierzchnia obu majątków przewyższała [...] ha powierzchni ogólnej (wymagana norma obszarowa dla dawnego województwa [...]), tym samym przesłanki z art. 2 ust. 1 lit. e dekretu zostały spełnione. Odnosząc się natomiast do zespołu dworsko-parkowego stanowiącego części nieruchomości [...], Wojewoda stwierdził, że zespół - siedlisko - pozostawał w związku funkcjonalnym z częścią folwarczną i jego przejęcie na podstawie dekretu było prawidłowe.
A. D. wniósł odwołanie od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2013 r.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzją z [...] marca 2017 r. nr [...], w punkcie pierwszym uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2013 r., w części w jakiej odmawia stwierdzenia, że nie podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, część nieruchomości ziemskiej określanej jako: [...], położonej w [...], zapisanej w dacie przejęcia w księdze wieczystej o oznaczeniu: [...], będącej byłą własnością J. W., stanowiąca zespół dworsko-parkowy, obejmujący obecnie działkę o numerze ewidencyjnym nr [...] o pow. [...] ha, obręb [...] oraz działkę o numerze ewidencyjnym nr [...] o pow. [...] ha, obręb [...], w punkcie drugim stwierdził, że część dawnej nieruchomości ziemskiej określanej jako: [...] położonej w [...], opisana w pkt. 1 nie podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej oraz w punkcie trzecim utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części. W uzasadnieniu decyzji Minister wskazał, że jak wynika z poświadczonego skróconego odpisu księgi wieczystej nr [...], J. W. był właścicielem od 26 października 1926 r. nieruchomości [...] o powierzchni [...] ha. Następnie jako właściciela nieruchomości, dnia 30 maja 1949 r., wpisano Skarb Państwa. Jednocześnie w poświadczonym skróconym odpisie księgi wieczystej nie podano podstawy przejęcia nieruchomości przez Skarb Państwa. Natomiast z postanowienia z dnia [...] maja 1949 r. Sądu Grodzkiego z [...] wynika, że podstawą ujawnienia Skarbu Państwa w księdze wieczystej było zaświadczenie Wojewody [...] z dnia [...] maja 1949 r., [...], wydane na podstawie art. 2 lit. e dekretu PKWN. Przejęcie nieruchomości [...] na podstawie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu potwierdza również Uzupełnienie ewidencji nieruchomości ziemskich podlegających Dekretowi z dn. 6 czerwca 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, stan na dzień 1 lipca 1949 r.