Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Uzasadnienie strona 2/9

Wobec powyższego, Minister uznał, że decyzja Wojewody zawiera wadę o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Organ uznał jednocześnie, że w sprawie zaszły nieodwracalne skutki prawne o których mowa w art. 158 § 2 k.p.a. W akta sprawy znajduje się kopia umowy o przeniesienie własności przedsiębiorstwa i ustanowienie hipoteki z [...] sierpnia 2000 roku, z której wynika, że [...] SA nabyły od Skarbu Państwa mienie zlikwidowanego przedsiębiorstwa państwowego o nazwie [...] w [...], stanowiące przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 1 k.c. Zakresem umowy objęte było m.in. prawo użytkowania wieczystego działki nr [...] (obecna działka [...]) wraz z własnością budynków i urządzeń, usytuowanych na gruncie, co potwierdza również treść księgi wieczystej nr [...].

W ocenie organu, obrót prawem, którego dotyczyła decyzja musi być rozważany jako nieodwracalny skutek decyzji. Przyjąć bowiem można, że ocena nieodwracalnych skutków prawnych powinna koncentrować się na całokształcie okoliczności sprawy, z uwzględnieniem, czy decyzja stanowiła jeden z elementów ciągu zdarzeń prowadzących do dokonania czynności, która kształtuje inny stan prawny przedmiotu decyzji. Jeżeli decyzja stanowiła warunek (podstawę, przyczynę) dokonania czynności cywilnoprawnej, zmieniającej stan prawny nieruchomości objętej kontrolą w trybie nieważnościowym, to decyzja ta - w razie rażącego naruszenia prawa - wywołała nieodwracalny skutek prawny w rozumieniu art. 156 § 2 k.p.a.

Organ przywołał również stanowisko wyrażone w wyroku tutejszego sądu z 4 lutego 2011 roku, I SA/Wa 1096/10, w którym wskazano, że pojęcie nieodwracalnych skutków prawnych obejmuje przypadki, gdy po wydaniu decyzji administracyjnej wystąpią takie zdarzenia prawne, których skutków organ administracji nie może znieść lub cofnąć w postępowaniu administracyjnym, które dotyczy weryfikacji tejże decyzji. W sprawach z zakresu obrotu nieruchomościami taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy nabywca prawa rzeczowego legitymujący się decyzją administracyjną potwierdzającą to nabycie przenosi swe prawo rzeczowe za odpłatnością na rzecz osoby trzeciej w formie cywilnoprawnej umowy. Wówczas organ administracji prowadzący postępowanie nadzorcze nie może w ramach swych kompetencji stwierdzić nieważności kwestionowanej decyzji administracyjnej, bowiem nie może sam unieważnić umowy cywilnoprawnej zawartej po wydaniu decyzji uwłaszczającej.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem H. Z. (Skarżący) wniósł do tutejszego sądu skargę zarzucając decyzji Ministra :

I. rażące naruszenie przepisów postępowania które mogło mieć wpływ na wynik sprawy a to:

1. art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a. poprzez:

- jego niezastosowanie i błędną interpretację,

- dowolne uznanie, iż decyzja została wyda z naruszeniem prawa jednak nie było to rażące naruszenie prawa pozwalające i obligujące organ do stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie działki nr [...],

2. art. 156 § 2 k.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że:

- decyzja z dnia [...] października 1991 r. wywołała nieodwracalne skutki prawne,

Strona 2/9