Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Szczerbiński Sędziowie: Sędzia NSA Lidia Błystak (sprawozdawca) Asesor WSA Marta Semiczek Protokolant: Katarzyna Gierczak Po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2005 r. przy udziale sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej za okres od [...] do [...]. o d d a l a s k a r g ę.
Decyzją z dnia [...] Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 233 § 1 pkt. 1 Ordynacji podatkowej utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta K. o stwierdzenie, z wniosku M. M., nadpłaty w opłacie targowej nienależnie pobranej w okresie od [...] do [...] oraz o jej zwrot w kwocie [...].
Odnośnie 1997 roku wskazał organ, że z mocy art. 330 Ordynacji podatkowej zwrot nadpłat powstałych przed dniem 1.01.1998 r. następuje na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 ze zm.), której przepis art. 29 ust. 4 stanowi, że nadpłata nie ulega zwrotowi po upływie trzech lat od końca roku, w którym powstała, lub gdy nie można ustalić osoby uprawnionej do jej odbioru. W tym stanie rzeczy nadpłata opłaty targowej uiszczonej za 1997 r. nie podlega zwrotowi od 1 stycznia 2001 r.
Nie uwzględnił organ II instancji także odwołania strony w części dotyczącej stwierdzenia i zwrotu nadpłaty opłaty targowej uiszczonej w latach 1998 - 2001. Wskazał, że w 1998 r. opłata targowa opłacana była w wysokości [...]. za dzień sprzedaży w Hali Targowej A strona, zgodnie z dziennymi raportami pracowników, którymi posługiwał się dyrektor Hali powołany na inkasenta, opłatę tę opłaciła, a od 1999 r. opłatę targową pobierali inkasenci, co potwierdza zestawienie dowodów wpłaty tej opłaty we wniosku o stwierdzenie nadpłaty i w odwołaniu. Ponadto stwierdził organ, że w literaturze przedmiotu i orzecznictwie utrwalił się pogląd, że hala targowa jest targowiskiem, a więc pobieranie opłaty targowej od osób dokonujących sprzedaży w Hali Targowej A było uzasadnione.
W skardze od decyzji organu II instancji skarżąca zakwestionowała decyzję organu II instancji w części dotyczącej odmowy stwierdzenia nadpłaty w opłacie targowej za okres od [...]do [...] w kwocie [...] wraz z odsetkami. Zarzuciła skarżąca zarzuciła naruszenie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych przez błędną wykładnię pojęcia stoisko, którym nie może być wyodrębniona i zabudowana część obiektu budowlanego, a w konsekwencji uznanie za targowisko każdej nieruchomości, w tym również o charakterze domu handlowego, naruszenie art. 122 i art. 187 § 1, art. 180 § 1, art. 210 § 4, art. 31 Ordynacji podatkowej przez niewyjaśnienie okoliczności faktycznych dotyczących wykonywanej przez skarżącą sprzedaży i kwestii prawno - podatkowego charakteru Hali Targowej A, dopuszczenia "grafiku", który nie zawiera oznaczenia okoliczności, na jaką został sporządzony, wadliwym uzasadnieniu decyzji, nie ustosunkowującym się do zarzutów odwołania, niewskazanie inkasentów, naruszenie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. przez ustalenie stawek zryczałtowanych, naruszenie art. 32 Konstytucji RP, którego treścią jest równość wobec prawa. Wskazała strona, że opłata targowa była od niej pobierana w związku z dzierżawieniem przez nią stanowisk handlowych na Hali Targowej A. Stwierdziła strona, że Hala Targowa A nie jest targowiskiem zarówno w świetle dekretu jak też art. 15 ust. 2 ustawy, odwołała się do sporządzonego zestawienia dowodów zapłaty opłaty targowej i stwierdziła, że uchwała Rady Miasta z dnia 19.03.1997 r. nie przewiduje stawek dziennych, lecz wyłącznie ryczałtowe, uchwalone bez upoważnienia ustawowego, a pobór opłaty targowej odbywał się poprzez księgowość gospodarza Hali, dopiero w 1998 r. pojawili się inkasenci, zarzuciła niewskazanie inkasentów i niezgłoszenie ich imion i nazwisk organowi podatkowemu, opłata targowa pobierana była w oparciu o grafik, który nie zawiera oznaczenia na jaką okoliczność był zgłoszony, nie jest przez nikogo podpisany, jest niewiarygodny, sprzeczny z prawem. Podniosła, że sprzeciwianie się i niepłacenie w terminie opłaty targowej groziło likwidacją działalności gospodarczej, bowiem warunkiem podpisania umowy dzierżawy na 1998 r. był brak zaległości w opłacie targowej. Podnosząc zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji stwierdziła strona, że argument, iż wszyscy wobec prawa są równi winien być podstawą przeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie, czy do wszystkich kupców uczestniczących w procederze niepłacenia opłaty targowej prowadzone jest postępowanie podatkowe, odwołując się do przypadku jednego z kupców, co do którego odstąpiono od obciążania go opłatą targową za 1998 r. ze względu na istniejące wątpliwości co do sposobu regulowania tej opłaty, a nadto podniosła, że lata 1999, 2000 i 2001 były okresem, w którym zdecydowana większość kupców opłaty targowej nie opłacała.