stwierdza nieważność zsakarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji w części dotyczącej ustalenia wartości celnej towaru.
W sytuacji, w której - w myśl przepisów ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ - nie można wydać decyzji w sprawie wymiaru należności celnych, niedopuszczalne jest wydawanie w wyniku wznowienia postępowania decyzji, która uchylałaby dotychczasową decyzję organu celnego dopuszczającą dany towar do obrotu na polskim obszarze celnym i wymierzającą należności celne jedynie w części dotyczącej ustalenia wartości celnej towaru, jako podstawy opodatkowania.
W sytuacji, gdy organ celny działa jako podmiot, o którym mowa w art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, wykonując czynności płatnika, za podstawę opodatkowania przyjmuje się wartość celną towaru, natomiast w przypadku, gdy postępowanie w sprawie wymiaru cła jest, zgodnie z przepisami prawa celnego, wykluczone - na organie celnym nie ciąży obowiązek ustalania podstawy opodatkowania, gdyż nie jest on zarazem organem podatkowym.