1. Postanowienia zbiorowego układu pracy mogą także mieć wpływ na obowiązki w sferze prawa podatkowego. Zgodnie z art. 238 par. 2 pkt 1 Kp postanowienia regulujące kwestie dotyczące układów dotyczą także zakładowych układów zbiorowych pracy. Stąd więc również zakładowe układy zbiorowe pracy mogą mieć wpływ na zakres podatkowych obowiązków stron stosunku pracy.
2. Jeżeli z zobowiązań zakładowego układu zbiorowego pracy wynika, że określony rodzaj świadczenia został uznany za obowiązek pracodawcy w stosunku do pracowników podlegających temu zakładowemu układowi zbiorowemu pracy - obowiązek ten może decydować również o obowiązkach pracodawcy na gruncie prawa podatkowego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego "R." Spółki z o.o. w G. na decyzję Izby Skarbowej we W. - Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia 4 czerwca 2001 r. (...) w przedmiocie odpowiedzialności płatnika za nie pobrany podatek dochodowy od osób fizycznych za rok 1999 - uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej we W. - Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia 23 lutego 2001 r. (...);
Decyzją z dnia 23 lutego 2001 r. (...) Inspektor Kontroli Skarbowej ustalił Spółce - jako płatnikowi - wysokość nie pobranego i nie wpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. w kwocie 52.017 zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości podatkowej w wysokości 33.691,20 zł.
Organ stwierdził, że Spółka jako płatnik nie obliczała, nie pobierała i nie odprowadzała na rzecz właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od przychodów pracowników z tytułu częściowo odpłatnych świadczeń ponoszonych przez Spółkę w związku z częściowym finansowaniem kosztów przejazdów pracowników do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania. Organ przyjął więc, że płatnik naruszył art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Łączne zaniżenie zaliczek na podatek dochodowy w 1999 r. wyniosło 52.017 zł.
W odwołaniu Spółka zarzuciła błędne przyjęcie, że odpłatność pracodawcy za dowóz do pracy, określona w Zakładowej Umowie Zbiorowej Pracy, jest przychodem pracowników, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazano też, że brak jest podstaw prawnych do traktowania kosztów ponoszonych przez pracodawcę w celu wykonania ciążącego na nim obowiązku dowozu pracowników do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania, jako przychodu poszczególnego pracownika ze stosunku pracy, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracodawca nie wykonuje bowiem świadczeń w naturze na rzecz pracowników lub za pracowników, lecz realizuje własny obowiązek wynikający z par. 45 ust. 1 Zakładowego Układu
Zbiorowego Pracy. Fakt obciążenia pracowników częścią ponoszonych kosztów dowozu ma znaczenie drugorzędne i nie eliminuje obowiązku pracodawcy wynikającego z prawa pracy. Spółka organizując dowozy pracowników nie realizowała celów osobistych pracowników, a jedynie wykonywała obowiązki nałożone na pracodawcę i tym samym otrzymane przez pracowników świadczenia nie stanowią przy chodu ze stosunku pracy.
Izba Skarbowa we W. - Ośrodek Zamiejscowy w L. decyzją z dnia 4 czerwca 2001 r. (...) - wydaną na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.
Organ odwoławczy stwierdził, że stosownie do przepisu art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Zgodnie z art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 1999 r. płatnicy, o których mowa w art. 31, obowiązani byli przekazywać na konto właściwego urzędu skarbowego kwoty pobranych zaliczek na podatek dochodowy w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki. Organ odwoławczy stwierdził, że Spółka częściowo finansowała dowóz pracowników do miejsca pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W przypadku świadczeń częściowo odpłatnych przychodem podatnika - zgodnie z art. 12 ust. 3 - jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 3, a odpłatnością ponoszoną przez pracownika. Z treści tych przepisów wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że świadczenia ponoszone za pracowników stanowią przychód tych pracowników.