Dnia 12 marca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Hnatiuk Sędziowie Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz Asesor WSA Zbigniew Łoboda (spr.) Protokolant Barbara Głowaczewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2004 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w K. na decyzję Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie rozliczenia podatku od towarów i usług za luty 2000 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego w K. z dnia [...], nr [...], II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. na rzecz strony skarżącej kwotę 2.482 (dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt dwa) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, III. orzeka, że decyzje wymienione w pkt I nie podlegają wykonaniu
Zaskarżoną decyzją nr [...] z dnia [...] Izba Skarbowa we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. uchyliła w całości decyzję Urzędu Skarbowego w K. z dnia [...], nr [...] w sprawie wymiaru podatku od towarów i usług za luty 2000 r. i określiła podatnikowi A Spółka z o.o. z siedzibą w K., nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w wysokości [...].
Z uzasadnienia decyzji Izby Skarbowej wynika, że przeprowadzone przez Urząd Skarbowy w K. postępowanie kontrolne i podatkowe wykazało, iż podatnik nieprawidłowo dokonał rozliczenia podatku od towarów i usług, tak w zakresie podatku naliczonego jak i należnego.
W zakresie zawyżenia podatku do odliczenia ustalono, że Spółka błędnie odliczyła podatek naliczony w łącznej wysokości [...] z faktur VAT nr [...], [...] i [..] wszystkie z dnia [...], wystawionych przez R. K. Faktury te dokumentowały - odpowiednio - usługi: modernizacji instalacji sprężonego powietrza i wody lodowej, adaptację aneksu jadalnego oraz adaptację pomieszczenia głównego mechanika. Wymienione faktury zostały zapłacone: 27.03.2000 r. (f-ra [...] oraz [...]) oraz 7.04.2000 r. (f-ra [...]). Organ pierwszej instancji ustalił, że do faktury VAT nr [...] nie sporządzono protokołu zdawczo-odbiorczego, natomiast do dwóch pozostałych (faktura nr [...] i [...]) były sporządzone protokoły zdawczo-odbiorcze podpisane przez R. K. i J. W., który będąc głównym mechanikiem zakładu, z ramienia Spółki uczestniczył w odbiorze. Protokoły nie zostały natomiast podpisane przez inspektora nadzoru. Taka ich postać powodowała, że u wystawcy faktur nie powstał obowiązek podatkowy na podstawie § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.) a w konsekwencji - ich wystawienie odbyło się w trybie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.). W tym aspekcie organ podatkowy znalazł wsparcie w sporządzonej przez prof. dr hab. W. Sz. oraz biegłego sądowego z dziedziny budownictwa Cz. K. opinii prawnej, której jedna z konkluzji wskazywała , że protokoły częściowego odbioru robót oraz odbioru ilościowo - jakościowego, które sporządza się pomiędzy generalnym wykonawcą a inwestorem muszą być bezwzględnie podpisane przez inspektora nadzoru. Dopiero takie protokoły mogą być podstawą do wystawienia faktury. Według Urzędu Skarbowego w tym zakresie bowiem należy stosować wymogi prawa budowlanego, za czym przemawia wykładnia systemowa zewnętrzna. Tym samym protokoły odbioru powinny również określać obiekt, na którym wykonano prace, datę dokonania odbioru, datę sporządzenia protokołu, wartość wykonanych prac oraz ich jakość, a one same powinny być odnotowane w dzienniku budowy. Zatem odliczenie podatku z takich faktur naruszyło § 50 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia wykonawczego. W ocenie organu brak było także podstaw do odliczenia podatku w świetle zapisu § 50 ust. 4 pkt 5a i 5b rozporządzenia, gdyż z przesłuchania świadka Ł., który jako podwykonawca realizował prace polegające na przystosowaniu pomieszczenia głównego mechanika i aneksu jadalnego wynikało, iż zakończył je dopiero w dniu 24.02.2000 r. Oznacza to, że R. K. nie mógł ich zafakturować w dniu 11.02.2000 r.