Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Mirosława Rozbicka-Ostrowska, Sędzia NSA - Halina Betta (sprawozdawca), Asesor WSA - Katarzyna Radom, Protokolant - Wiesław Jakubiec, po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi J. I. na decyzję Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji w sprawie ustalenia wysokości kary podatkowej na 1998r. oddala skargę
Izba Skarbowa we W. 0/Z w W. decyzją z dnia [...] Nr [...] utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w Ś. z dnia [...] Nr [...] stwierdzająca wygaśnięcie decyzji nr [...] z dnia [...] w sprawie ustalenia skarżącemu wysokości stawki karty podatkowej na 1998r. z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie elektromechaniki i robót budowlano instalacyjnych.
Powyższe decyzje zostały wydane w oparciu o zebrany w postępowaniu kontrolnym materiał dowodowy, który pozwalał zdaniem organu I i II instancji przyjąć, iż podatnik naruszył przepisy w sprawie karty podatkowej ponieważ nie zawiadomił Urzędu Skarbowego w Ś. o przekroczeniu limitu z tytułu wykonywania robót budowlano-montażowych w ramach tzw. podwykonawstwa.
W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego Urząd Skarbowy stwierdził iż podatnik poza usługami w zakresie elektromechaniki oraz usługami dla ludności z tytułu świadczenia usług w zakresie robót budowlanych-instalacyjnych: instalatorstwo elektryczne w rozumieniu przepisów o karcie podatkowej - wykonał w 1998r. jako podwykonawca roboty budowlane dla Zakładu A spółka cywilna i Zakładu B D. P. (generalnego wykonawcy i odpowiednio podwykonawcy robót) na rzecz inwestorów takich jak Izba Skarbowa w W. i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w K. G. w rozmiarze przekraczającym [...] przychodu rocznie. Z uwagi na to, że przekroczenie limitu możliwego do uzyskania w ramach karty podatkowej nastąpiło w lutym 1998r. o czym podatnik nie powiadomił Urzędu Skarbowego to stosownie do § 22 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 1996r. w sprawie karty podatkowej organ podatkowy I instancji uznał, że podatnik podlega wyłączeniu z opodatkowania w tej formie za cały rok podatkowy.
W toku prowadzonego postępowania podatkowego a w szczególności w odwołaniu strona podnosiła, iż brak jest podstaw faktycznych i prawnych do pozbawienia podatnika opodatkowania w formie karty podatkowej. Podatnik z treści pkt 6 objaśnień zawartych w części I tabeli miesięcznych stawek podatku dochodowego w formie karty podatkowej wywodzi, że tylko przekroczenie kwoty [...] przychodu rocznego z tytułu wykonywania robót budowlano-montażowych w ramach tzw. podwykonawstwa (jeżeli inwestorem są inne jednostki niż wymienione w pkt 5 objaśnień części 1 tabeli miesięcznych stawek) pozbawia podatnika możliwości korzystania z opodatkowania w formie karty podatkowej. Zdaniem strony skarżącej świadczenie usług z zakresu usług budowlano-instalacyjnych w ramach tzw. podwykonawstwa nie zostało ograniczone żadnym limitem kwotowym stąd brak wedle podatnika podstaw prawnych do wyłączenia z "usług dla ludności" tego zakresu robót, wykonanych dla podmiotu określonego w pkt 5 w/w załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów. Izba Skarbowa we W. O/Z w W. po ponownym rozpatrzeniu sprawy i zarzutów odwołania nie podzieliła stanowiska strony odwołującej, że wykonywanie robót w ramach podwykonawstwa wymienionych pod Lp. 75 tabeli miesięcznych stawek podatku dochodowego w formie karty podatkowej w obiektach inwestorów takich jak Izba Skarbowa czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych w kwocie przychodu przekraczającego [...] rocznie nie pozbawia podatnika prawa do opodatkowania w formie karty podatkowej. Za nietrafne uznał organ odwoławczy stwierdzenie strony iż do oceny zakresu wykonywanych przez nią usług ma zastosowanie jedynie pkt 5 objaśnień części I tabeli miesięcznych stawek. Izba Skarbowa podniosła iż w przepisie tym zdefiniowano jedynie pojęcie "ludność", stwierdzając, że wedle tego przepisu za świadczenia dla ludności uważane są tylko takie roboty budowlane, które wykonywane są na rzecz odbiorcy wymienionego taksatywnie w tym przepisie. Sprawa zaś wykonywania robót budowlanych w ramach tzw. podwykonawstwa uregulowana została w pkt 6 objaśnień. Z przepisu tego zaś wyraźnie zdaniem organu odwoławczego wynika, że pojęcie świadczeń dla ludności nie obejmuje wykonywania robót budowlano-montażowych na rzecz inwestorów, jeżeli są nimi inne jednostki niż wymienione w pkt 5 co zaś miało miejsce w rozpatrywanej sprawie.