I SA/ Wr 4003/01 WYROK W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 marca 2004 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Betta Sędziowie: Sędzia WSA Andrzej Cisek- sprawozdawca Asesor WSA Katarzyna Radom Protokolant: Małgorzata Jakubiak po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi A sp. z o.o. z/s w C. na postanowienie Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 r., zaległości w tym podatku oraz odsetek za zwłokę od tej zaległości, oddala skargę
W złożonym zeznaniu podatkowym za 1998r. podatnik - A sp. z o.o. z siedzibą w C. wykazał stratę w wysokości [...].
Przeprowadzona przez Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej we W. kontrola obejmująca swoim zakresem rzetelność ustalania i deklarowania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych za 1998 rok, ujawniła zaniżenie przychodów z tytułu nieodpłatnie otrzymanych świadczeń, a w konsekwencji podatku dochodowego od osób prawnych.
W związku z powyższym Inspektor Kontroli Skarbowej decyzją nr [...] z dnia [...] dokonał korekty (zwiększenia) wysokości przychodów do kwoty [...] i przyjmując wielkość kosztów uzyskania przychodów z księgi handlowej ([...]), określił Spółce należne za 1998 rok zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w tej samej wysokości wraz z należnymi odsetkami za zwłokę
Nie zgadzając się z tą decyzją Spółka złożyła - poprzez pełnomocników -odwołanie, w którym wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości - jako wydanej z rażącym naruszeniem podstawowych zasad prawa oraz umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego, zarzucając jednocześnie naruszenie prawa materialnego, polegające na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu
Organ odwoławczy utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia za zasadny uznano zarzut, że kontrolowana spółka naruszyła przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym za przychody uważa się również wartość nieodpłatnych świadczeń. Za takie świadczenia uznano odstąpienie przez wspólników G. F. i S. T. od pobierana odsetek od udzielonych spółce pożyczek. Pożyczki te były udzielane przez obu wspólników w latach 1996-2000 r. i pierwotnie były oprocentowane w wysokości 7% rocznie. W dniu [...] strony dokonały zmiany i
2
Sygnatura akt: I SA/ Wr 4003/01 że odsetki przypadające za okres do [...] "nie będą ściągane". Dokonano także zmiany oprocentowania pożyczek z 7% na 4% w skali roku. Na tej podstawie organ kontrolny ustalił, że w 1998 r. powstał po stronie kontrolowanej spółki przychód w wysokości równej odsetek, jakie spółka powinna byłaby uiścić na rzecz wspólników, gdyby zastosowała oprocentowanie w wysokości 4 %. W związku z tym dokonano określenia kontrolowanej spółce zobowiązania podatkowego w wysokości [...], zaległość podatkową w tej samej wysokości oraz odsetki od tejże zaległości
Spółka, zarówno w odwołaniu od decyzji organu Instancji jak i skardze do Sądu przyznała, iż zaciągnęła u swych wspólników pożyczki na łączna kwotę [...]. Jej oprocentowanie wynosiło pierwotnie 7% w skali roku, ale w dniu [...] zmieniono je na 4%. Z powodu trudnej sytuacji finansowej spółki wspólnicy zrezygnowali ze spłaty naliczonych do [...] odsetek, gdyż ich pobranie zagroziło niewypłacalnością spółki. Zwrot, że odsetki "nie będą ściągane" oznacza, zdaniem skarżących umorzenie odsetek.
Spółka, zarówno w odwołaniu jak i skardze nie zgadza się przede wszystkim z uznaniem przez organy podatkowe, iż owo umorzenie odsetek kwalifikować można jako otrzymanie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podstawowym argumentem przeciwko takiemu kwalifikowaniu owego umorzenia było pismo Ministra Finansów z dnia 13 stycznia 1999 r. (nr PB 3/5912-722-604/HS/98) w którym znalazło się między innymi stwierdzenie, że umorzenie odsetek zarówno u wierzyciela jak i u dłużnika jest podatkowo obojętne. Pismo to wydane zostało w trybie art. 14 Ordynacji podatkowej i skarżący wskazują, że ma ono zastosowanie do sytuacji, w jakiej się oni znaleźli.