"Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jednakże w razie odroczenia terminu płatności podatku lub rozłożenia zaległości na raty przedawnienie biegnie na nowo od terminu, do którego odroczono płatność podatku, lub od terminu płatności ostatniej nie wpłaconej raty. Przedłużenie terminu przedawnienia nie może być większe niż dalsze 5 lat. "
Zasadę przyjętą przez Izbę Skarbową w odpowiedzi na skargę wprowadziła ustawa z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), ale wobec braku przepisów przejściowych dotyczących przedawniania może mieć ona zastosowanie tylko do zdarzeń zaistniałych od dnia wprowadzenia w życie ww. ustawy, inaczej bowiem zostałaby naruszona podstawowa zasada nie działania prawa wstecz. Przy czym nie chodzi tu o przyjęcie zasady, iż do zobowiązań powstałych pod rządami ustawy o zobowiązaniach podatkowych będą miały zastosowanie, aż do ich wygaśnięcia przepisy tej ustawy, ale o dokonywanie oceny skutków zdarzeń wg przepisów obowiązujących w chwili ich zaistnienia. Jeśli np. czynność przerwania biegu przedawniania zobowiązania powstałego pod rządami ustawy o zobowiązaniach podatkowych zaistniała już po wprowadzeniu ustawy Ordynacja podatkowa to do oceny skutków tej czynności miałby zastosowanie przepisy ustawy o Ordynacja podatkowa. W rozpatrywanej spawie okoliczność powodująca przerwanie biegu przedawnienia zaistniała w dniu [...], a zatem świetle powyższych stwierdzeń jej skutki oceniać należy w świetle art. 30 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, co oznacza, że po przerwie przedawnienie będzie biegło od dnia [...] nie dłużej jednak niż dalsze 5 lat tj do [...].
W konsekwencji czynności podjęte przez organy egzekucyjne w oparciu o tytuły wykonawcze z dnia [...] nastąpiły już po wygaśnięciu zobowiązania podatkowego.
Uzasadniając przyjęte rozstrzygniecie odnieść należy się jeszcze do faktu powołania się przez Skarżącego na zarzut przedawniania dopiero na etapie skargi. Otóż Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela pogląd prezentowany już w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego zgodnie, z którym upływ terminu przedawniania zobowiązania podatkowego powinien być brany pod uwagę z urzędu zarówno w trakcie postępowania wymiarowego jak i w postępowaniu egzekucyjnym. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7.05.2003 r. sygn akt I SA/Wr 2282/00, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9.06.1999 r. sygn. akt I SA/Gd 1413/97, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28.05.1999 r. sygn. akt III S.A. 1321/98).
Za bezzasadny uznać należy natomiast zarzut dotyczący braku doręczenia upomnienia, bowiem w aktach sprawy znajdują się dowody doręczenia w trybie zastępczym ww. dokumentów. Podobnie należy odnieść się do faktu nieistnienia obowiązku podatkowego. Z przedłożonej przez organy dokumentacji wynika, iż Skarżący prowadził we wskazanym okresie działalność objętą obowiązkiem podatkowym w formie karty podatkowej zaś wszelkie przerwy w wykonywaniu działalności zostały uwzględnione, co znalazło odzwierciedlenie w wysokości zobowiązania podatkowego.
Z tych względów na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a ustawy z dnia 30.08.2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) orzeczono ja w sentencji. W zakresie orzeczenia o kosztach wskazać należy na treść art. 210 § 1 powołanej wyżej ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie, z którą strona traci uprawnienie do żądania zwrotu kosztów, jeżeli najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie zgłosi wniosku o przyznanie należnych kosztów. W rozpatrywanej sprawie żądanie takie nie zostało przez Skarżącą zgłoszone, w związku, czym Wojewódzki Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu kosztów na jej rzecz. Jednocześnie z uwagi na bezprzedmiotowość Sąd nie orzekał w trybie art. 152 ww. ustawy.