Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Ryszard Pęk - sprawozdawca Sędziowie: Sędzia WSA Ludmiła Jajkiewicz Asesor WSA Maria Tkacz - Rutkowska Protokolant: Katarzyna Motyl po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2004 r. sprawy ze skargi B. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ustalającej podatek od nieruchomości za 1997 r. oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] (nr [...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., po rozpoznaniu odwołania złożonego przez B. C. (zwaną dalej skarżącą), utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] (nr [...]) w przedmiocie odmowy po wznowieniu postępowania uchylenia decyzji ustalającej podatek od nieruchomości za rok 1997 od części budynku przy ul. B. nr [...] we W., zajętej na działalność gospodarczą, w której znajdował się lokal użytkowy.
W uzasadnieniu powyższej decyzji Kolegium wyjaśniło, iż w sprawie nie wystąpiły przesłanki wymienione w art. 145 § 1 pkt 1 i 5 kpa oraz 240 § 1 pkt 1 i 5 Ordynacji podatkowej, stanowiące niezbędny warunek do uchylenia pierwotnie wydanej decyzji ostatecznej. Zwróciło uwagę na to, iż przepis art. 240 Ordynacji podatkowej taksatywnie wymieniał przesłanki wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną i że eliminacja z obrotu prawnego takiej decyzji mogła nastąpić jedynie wówczas, gdy zaistnienie chociażby jednej z tych przesłanek zostało jednoznacznie wykazane. Kolegium podkreśliło także, iż do spełnienia przesłanki określonej w art. 240 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej oraz w art. 145 § 1 pkt 1 kpa konieczne było łączne spełnienie dwóch warunków: w postępowaniu dowodowym prowadzonym w danej sprawie miało miejsce wystąpienie fałszywego dowodu tj. dowodu podrobionego lub przerobionego albo dowodu co do formy autentycznego, jednak o treści nieprawdziwej, zaś sfałszowanie tego dowodu musiało być stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu lub innego organu. W jego ocenie taka sytuacja nie zachodziła w niniejszej sprawie, gdyż obciążanie najemcy podatkiem od nieruchomości było wynikiem stosowania przez organ podatkowy ówczesnej wykładni art. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (DZ.U. nr 9, poz. 31 z późn. zm.) oraz linii orzeczniczej, a nie konsekwencją "fałszywych dowodów". Kolegium podzieliło również argumentację zaprezentowaną w decyzji wydanej w I instancji, iż nie zachodziła druga z podniesionych przez skarżącą przesłanek, tj. wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nieznanych organowi, który decyzję wydał (art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji oraz w art. 145 § 1 pkt 5 kpa). Zaznaczyło, iż w rozpatrywanej sprawie nie można było mówić o pojawieniu się nowych dowodów czy okoliczności, a jedynie o diametralnej zmianie, w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2001 r. ( FPK 4/00 ), dotychczasowej linii orzeczniczej. Nie mogło to jednak skutkować uchyleniem decyzji mieszczącej się w ówczesnej interpretacji przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz dominującej wówczas linii orzecznictwa, zaś "zmiana obowiązującej wykładni przepisów prawa materialnego nie może stanowić nowej okoliczności czy dowodu". W dalszej części uzasadnienia Kolegium zwróciło uwagę także na to, iż nie można było również uznać, iż brak prawnego wyodrębnienia nieruchomości nie był znany organowi podatkowemu, lecz "niewątpliwie był przez niego pomijany jako element nieistotny przy wydawaniu decyzji wymiarowej" i że takie założenie znajdowało podstawy w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.