Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Marta Semiczek, Sędziowie: sędzia WSA Kamila Paszowska-Wojnar,, sędzia WSA Aleksandra Sędkowska (sprawozdawca), Protokolant: Starszy asystent sędziego Katarzyna Gierczak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 września 2018 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. z/s w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2017 r. oddala skargę w całości.
Przedmiotem skargi jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. (dalej: SKO/ organ odwoławczy) z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza N. (dalej: organ podatkowy pierwszej instancji) z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] określającą A sp. z o.o. w W. (dalej: Spółka, Skarżąca, podatnik) zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2017 r. w kwocie 489.091 zł.
Organ podatkowy pierwszej instancji stwierdził, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w B (dalej: B) na podstawie zezwolenia nr 49 z dnia 18 lipca 2005 r. W dniu 1 lutego 2017 r. Spółka złożyła deklarację na podatek od nieruchomości za 2017 r., skorygowaną następnie w dniu 19 lipca 2017 r. Z deklaracji tych wynika, iż Spółka wykazała podatek w kwocie 40.782 zł, deklarując do opodatkowania 15.908,29 m² powierzchni budynków oraz 48.310 m² gruntów i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz podstawę do opodatkowania za budowle w okresie od 01.01.2017 r. do 30.04.2017 r. w wysokości 5.223.804,09 zł a za okres od 01.05.2017 r. do 31.12.2017 r. - 5.267.787 zł, wskazując jednocześnie, że przysługuje jej zwolnienie z podatku od nieruchomości na podstawie uchwały Rady Gminy i Miasta N. z dnia 25 czerwca 2002 roku Nr [...], w sprawie zwolnień w podatku od nieruchomości przedsiębiorców inwestujących w B, (dalej: uchwała rady gminy z 2002 r.) za 11 miesięcy 2017 r.
Zdaniem organu podatkowego pierwszej instancji Spółka nie była uprawniona do skorzystania ze zwolnienia z podatku od nieruchomości na podstawie ww. uchwały. Zauważono, że ww. uchwała nie może zostać uznana za legalną i skuteczną w stosunku do podatnika, który rozpoczął działalność w strefie ekonomicznej dopiero w 2005 r., czyli po 1 maja 2004 r. Odmienne stanowisko oznaczałoby udzielenie nowej pomocy publicznej z naruszeniem art. 108 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE z 2016r. Nr C 202, s.1; dalej: TFUE), art. 2 i art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz. Urz. UE z dnia 27 marca 1999r. Nr L 83, s. 1; dalej: rozporządzenie nr 659/1999) oraz pkt 38 Wytycznych w sprawie pomocy regionalnej na lata 2007-2013 (2006/6 54/08; Dz. Urz. UE z dnia 4 marca 2006 r. Nr C 54, s. 13). Organ podkreślił, że z obowiązku uprzedniej notyfikacji pomocy do Komisji Europejskiej w oparciu o pkt 3 Załącznika nr IV do Traktatu o przystąpieniu m.in. Polski do Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004r., Nr 90, poz. 864; dalej: Traktat Akcesyjny) zwolniona w drodze wyjątku była pomoc indywidualna, która została udzielona przed dniem akcesji i o ile całkowita kwota zaangażowania zobowiązania państwa z tytułu takiego środka była precyzyjnie określona na dzień akcesji. W przypadku spółki na dzień akcesji nie była znana mająca zastosowanie w przyszłości powierzchnia gruntu, powierzchnia budynków, wartość budowli ani wartość kosztów kwalifikowanych inwestycji realizowanych przez podatnika, bowiem na dzień akcesji spółka nie była właścicielem ani użytkownikiem wieczystym nieruchomości na terenie strefy ekonomicznej ani nawet stroną jakiejkolwiek umowy, na podstawie której mogłaby nabyć jakąkolwiek nieruchomość na terenie strefy ekonomicznej. Uchwała rady gminy z 2002 r. stanowiła normatywny program umożliwiający zwolnienie od obowiązku podatkowego, ale wyłącznie jako pomoc publiczna dla przedsiębiorców inwestujących na terenie strefy ekonomicznej. Tym samym organ uznał, że wszelkie zwolnienia z obowiązku zapłaty podatku od nieruchomości na mocy powyższej uchwały stanowiłyby bezwzględnie pomoc publiczną, która w przypadku spółki byłaby pomocą nielegalną. Organ odwołał się do stanowiska Komisji Europejskiej oraz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej: Prezes UOKiK) z dnia 21 listopada 2012 r.