Dnia 6 lipca 2004 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janusz Zubrzycki Sędziowie: Sędzia NSA Józef Kremis Asesor WSA Marta Semiczek ( sprawozdawca ) Protokolant Paulina Biernat po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lipca 2004 sprawy ze skargi J. B. na decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy uznania likwidacji prowadzonej działalności gospodarczej stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Urzędu Skarbowego W. S. M. nr [...] z dnia [...].
Skarżący J. B. prowadził działalność gospodarczą w zakresie ślusarskich od 1988 roku, rozliczając się z należnych zobowiązań podatkowych formie karty podatkowej.
W piśmie z dnia [...] skierowanym do Urzędu Skarbowego podatnik poinformował, że w roku 1992 zlikwidował działalność gospodarczą, o czym powiadomił Urząd Skarbowy także w 1992 roku. O likwidacji działalności świadczył zdaniem podatnika również fakt, iż ostatnia wpłata za czynsz z tytułu wynajmu na cele prowadzonej działalności gospodarczej miała miejsce w marcu 1992. Podatnik poinformował jednocześnie, iż w roku 1993 uległ wypadkowi, w wyniku którego otrzymał rentę inwalidzką III grupy oraz, że stan jego zdrowia ulega ciąg pogorszeniu.
Organ podatkowy pierwszej instancji, ustalił, że podatnik do dnia [...] nie złożył w Urzędzie Skarbowym W.- S. M. pisma informującego o likwidacji działalności gospodarczej w 1992 roku. Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. Ustawy odmówił J. B. uznania likwidacji prowadzonej działalności gospodarczej z dniem [...].
Urząd powołał się na brzmienie § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991r. w sprawie karty podatkowej (Dz.U. Nr 124, poz. 551 z późn. zm.) przepisem § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1994 r. w sprawie karty podatkowej (Dz.U. Nr 140, poz. 787 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 1995 i 1996 roku, przepisem § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 1996 roku w sprawie karty podatkowej (Dz.U. Nrl51, poz. 717 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 1997 i 1998 roku oraz przepisem art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 20.11.1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (D.U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.), zgodnie z którym jeżeli podatnik do końca każdego roku podatkowego objętego opodatkowaniem w formie karty podatkowej nie zgłosi zaprzestania na stałe prowadzenia działalności, uważa się, że prowadzi on nadal działalność, oraz art. 36 ust.7 w związku z art. 36 ust.l pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne zgodnie z którym podatnicy opodatkowani w formie karty podatkowej są obowiązani zawiadomić urząd skarbowy o likwidacji prowadzonej działalności w formie pisemnej, najpóźniej w terminie siedmiu dni od powstania okoliczności powodujących zmiany. Urząd uznał, że podatnik nie dopełnił powyższych obowiązków. Ponieważ podatnik obowiązków tych nie dopełnił Urząd uznał, iż brak jest podstaw do uznania likwidacji działalności w dacie wskazanej przez podatnika.
Od powyższej decyzji strona złożyła odwołanie, wnosząc o uznanie likwidacji działalności gospodarczej od 1992 roku.
W odwołaniu podatnik wskazywał okoliczności i dowody wskazujące jego zdaniem na zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej.
Po rozpatrzeniu sprawy w trybie odwoławczym Izba Skarbowa we W. nie znalazła podstaw do zmiany rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i decyzji z dnia [...] Nr [...] utrzymała w mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji. Izba Skarbowa uznała, że ustalenia poczynione przez Urząd Skarbowy zgodne są ze stanem faktycznym i odpowiadają treści zgromadzonych w postępowaniu dokumentów.