Odnośnie rozłożenia ciężaru dowodu Naczelny Sąd Administracyjny również w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r. II FSK 100/05, LEX nr 187783 wskazał, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Wobec czego w myśl ogólnych reguł rozłożenia ciężaru dowodowego przyjąć trzeba, że to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu, mimo że pomniejszenie przychodu o wydatki jest jego prawem, a nie przywilejem. Podatnik powinien wykazać w sposób wiarygodny potwierdzenie wykonania wydatku i cel, jakiemu służy. Z chwilą bowiem zakwestionowania zaliczenia przez organy podatkowe konkretnego wydatku, jako niebędącego kosztem uzyskania przychodów, na podatniku ciąży obowiązek wykazania, iż zamiar poniesionych wydatków był obiektywnie związany z osiągniętym lub nawet zamierzonym przychodem.
Jako koszty uzyskania przychodu podlegają uwzględnieniu tylko te wydatki poniesione w roku podatkowym, które dotyczą usług faktycznie wykonanych ( potwierdzonych dowodami ), mających na celu uzyskanie przychodu ( wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2004 r. sygn. akt FSK 358/04 - PP 2005/9/56 ).
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że związek przyczynowy jest z natury rzeczy wielokrotnie zrelatywizowany, niejednokrotnie odnosi się do wielu istotnych elementów całego zespołu okoliczności. I na tym tle poddaje się analizie zachowanie podatnika ponoszącego konkretny koszt, zachowanie, które warunkuje przyczynowo powstanie następstwa ( por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 grudnia 2005 r. II FSK 100/05, LEX nr 187783 ).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że organy podatkowe prawidłowo zinterpretowały art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uznając za koszt uzyskania przychodu wydatków poniesionych przez skarżącą na zakup odzieży i obuwia męskiego dla T. K. Zasadą wynikającą z przepisów prawa pracy jest wykonywanie pracy przez pracowników we własnej odzieży. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z dwu przyczyn. Jedną z nich jest nałożenie na pracodawcę przepisami prawa pracy obowiązku dostarczania pracownikowi nieodpłatnie odzieży i obuwia roboczego. Drugą przyczyną są względy reprezentacji i reklamy. O potrzebie używania stosownej odzieży z tej przyczyny decyduje pracodawca, lecz z punktu widzenia przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych decyzja pracodawcy podlega ocenie, czy wydatki na odzież reprezentacyjną poniesione zostały w celu uzyskania przychodów. Cel ten jest wyraźnie widoczny w przypadku jednolitej odzieży pracowników mających bezpośredni kontakt z klientami. Wówczas bowiem z zasady taka odzież, choć nie ma cech odzieży ochronnej lub narzuconej przepisami sanitarnymi, wyposażona jest w charakterystyczne cechy firmy ( barwę, krój, logo ). Traci więc ona charakter odzieży osobistej. Ponadto odstępstwo od zasady wykonywania pracy we własnej odzieży należy traktować jako wyjątek, a ciężar wykazania tej wyjątkowości spada na podatnika.