Wyjaśnienia skarżącej i zeznania świadka T. K. nie uprawdopodobniają również wykonania usługi transportowej, polegającej na rozwożeniu stojaków, montażu i rozłożeniu na nich towaru oraz przeszkoleniu odbiorców towaru. Nie zgodne bowiem z zasadami doświadczenia życiowego jest powierzenie sprzętu i towaru o znacznej wartości przez okres około 2 miesięcy osobie znanej tylko z imienia, bez uprzedniego sprawdzenia wiarygodności kontrahenta i jego kwalifikacji, zapewniających prawidłowe wykonanie usługi.
Istotne w niniejszej sprawie jest też, że skarżąca nie wykazała, aby wydatki związane z usługą budowlaną i transportową zostały faktycznie poniesione. Strona nie dysponuje dowodami potwierdzającymi przekazanie środków pieniężnych za pośrednictwem rachunku bankowego, do czego zobowiązana była na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej ( Dz. U. Nr 101, poz. 1178 z późn. zm. ). Jako sposób zapłaty wskazano obu na fakturach z dnia 31 stycznia 2002 r. płatność gotówką. Wprawdzie do faktury wystawionej przez Zakład D w S. dołączono dowody KW świadczące o wypłacie gotówki z kasy, jednakże dokumenty te nie umożliwiają w żaden sposób identyfikacji podmiotu otrzymującego gotówkę w łącznej kwocie [...]. Strona nie przedłożyła natomiast dowodów potwierdzających zapłatę kwoty wynikającej z faktury dotyczącej usługi transportowej. Należy zgodzić się ze skarżącą, że nie miała obowiązku sporządzania dokumentów kasowych KW i KP, jednakże w interesie skarżącej leżało uzyskanie wiarygodnego potwierdzenia przekazania kontrahentom gotówki w znacznej kwocie. Wobec powyższego dążenie strony do uznania wydatków faktycznie nieponiesionych za koszty uzyskania przychodów należy uznać za nieuzasadnione i niezgodne z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Nie można zgodzić się ze skarżącą odnośnie naruszenia art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez nie przeprowadzenie wizji lokalnej na budowie domu mieszkalnego w R. przy ul. Sz. na okoliczność wykonania usługi drenarskiej przez Zakład D w S., albowiem w trakcie postępowania kontrolnego i podatkowego skarżąca nie zgłosiła żądania przeprowadzenia tego rodzaju dowodu, a ponadto wykonanie tej usługi nie może dowodzić wykonania prac budowlanych we W. przy ul. D. i C. Organy podatkowe wykazały również, że wystawca faktur dotyczących prac budowlanych w firmie skarżącej i usługi drenarskiej w domu mieszkalnym jest podmiotem nieistniejącym, w związku z czym skorygowano wydatki mieszkaniowe o kwotę wynikającą z faktury nie wystawionej przez podatnika VAT. Nie uzasadniony jest również zarzut nie przesłuchania świadków w osobach odbiorców towarów, skoro skarżąca nie zgłosiła przed organami stosownych wniosków dowodowych o przesłuchanie wskazanych imiennie osób.
Zasadny jest natomiast zarzut skarżącej, że stwierdzenia organów odnośne jednakowego charakteru pisma na fakturach wystawionych przez różne podmioty gospodarcze powinny się opierać na opinii biegłego z tej dziedziny, jednakże uchybienie to nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia.
W ocenie Sądu nieuzasadniony jest w niniejszej sprawie zarzut naruszenia art. 191 Ordynacji podatkowej, ponieważ ocena dowodów została oparta na podstawie wszechstronnej oceny całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz dokonana została zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Ocena ta oparta jest na przekonujących podstawach, czemu organy dały wyraz w uzasadnieniu wydanych decyzji.
Odnośnie zarzutu powołania się przez organy podatkowe na przepisy Ordynacji podatkowej nie obowiązujące w 2002 r. należy wyjaśnić, że zastosowane w niniejszej sprawie przepisy Ordynacji podatkowej regulują zasady prowadzenia postępowania przez organy podatkowe, w związku z czym organy zasadnie powołały przepisy obowiązujące w trakcie prowadzonych postępowań.
Z powyższych względów uznając zarzuty skargi za nieuzasadnione i nie stwierdzając naruszenia prawa, Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę oddalił.