Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od gier za poszczególne dekady od marca do grudnia 1999 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Jadwiga Danuta Mróz Sędziowie: Sędzia WSA - Katarzyna Radom Asesor WSA - Anetta Chołuj (sprawozdawca) Protokolant: Marta Pająkiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w Wydziale I w dniu 6 września 2007 r. sprawy ze skargi J. B. "B." na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od gier za poszczególne dekady od marca do grudnia 1999 r. I) uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...]; II) orzeka, że decyzje wymienione w punkcie I nie podlegają wykonaniu;

Uzasadnienie strona 1/10

Przedmiotem zaskarżenia jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...] określającą stronie skarżącej podatek od gier za poszczególne dekady od marca do grudnia 1999 r. w łącznej kwocie [...]. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że J. B. w wymienionym wyżej okresie prowadził działalność gospodarczą polegającą na udostępnianiu we własnym imieniu w miejscach publicznych (lokalach gastronomicznych i rozrywkowych) m.in. automatów do gier wydzierżawionych od A M. G. W 1999 r. podatnik dzierżawił od [...] do [...] automatów zręcznościowych od ww. firmy. Tytułem czynszu skarżący uiszczał miesięcznie [...] od każdego automatu. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. - w ramach prowadzonego postępowania kontrolnego w A M. G. w zakresie podatku od gier za 1999 r. - wystąpił do Ministra Finansów o rozstrzygnięcie w drodze decyzji, czy gry prowadzone na automatach należących do firmy A są grami losowymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach losowych i zakładach wzajemnych (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 102, poz. 650 ze zm. zwanej dalej " ustawą o grach"). Minister Finansów decyzją z dnia 26 sierpnia 2004 r. Nr GL-725/I/A/O/4-2/04 stwierdził, że gry prowadzone na automatach losowych należących do A były grami losowymi w rozumieniu ustawy o grach. W związku z tym, że Minister Finansów jest organem właściwym do rozstrzygania, czy gra jest gra losową w świetle ustawy, decyzję Ministra Finansów uwzględniono i określono skarżącemu podatek od gier za poszczególne dekady od marca do grudnia 1999 r. na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 6, art. 2 ust. 3, art. 3, art. 5 ust. 1, art. 24 ust. 1, art. 28 ust. 2 oraz 40 ust. 1 i 2 ustawy o grach. Wobec braku przez stronę skarżącą ewidencji, podstawę opodatkowania ustalono na podstawie art. 23 § 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm. zwanej dalej "O.p.").

Na skutek wniesionego przez skarżącego odwołania pismem z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej we W. decyzją z dnia [...] Nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji. W uzasadnieniu podkreślono, że Minister Finansów jest organem właściwym do rozstrzygania w drodze decyzji, czy gra jest lub zakład wzajemny jest gra losową. Decyzja Ministra Finansów jednoznacznie przesądza, że używane przez stronę automaty wypełniały definicję automatów losowych. Nie uwzględniono też zarzutów zawartych przez stronę w odwołaniu co do naruszenia przepisów art. 180 § 1, art. 287, art. 197 § 1 i art. 23 O.p. wskazując, że nie pozostają one w bezpośrednim związku z prowadzonym postępowaniu odwoławczym. Zdaniem organu podatkowego drugiej instancji w toku postępowania nie zakwestionowano zasad gier (technicznej strony) prowadzonych w 1999 r. na automatach stanowiących własność A , zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania kolejnych badań przez inną jednostkę badawczą lub przesłuchiwania osób biorących udział w sporządzaniu opinii. Potwierdzono także konieczność przeprowadzenia szacunku podstawy opodatkowania na skutek braku dokumentacji księgowej, podkreślając że metoda szacowania była prawidłowa, bowiem oparto ją o informacje o dochodach pochodzących od podmiotu prowadzącego działalność w podobnym zakresie i w podobnych warunkach, jakim był podmiot legalnie działający, w odróżnieniu od skarżącego, który działał bez wymaganego zezwolenia, a zezwolenie takie nie mogło być wydane osobie fizycznej. Podniesiono, że strona kwestionując zastosowanie szacunkowego ustalenia podstawy opodatkowania, nie przedstawiła dowodów potwierdzających zasadność żądania, nie wskazała w odmienny sposób wyliczenia podstawy opodatkowania.

Strona 1/10