Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA (del.) Patrycja Joanna Suwaj, Sędziowie sędzia WSA Jacek Pruszyński, sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi S. D. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w A. w przedmiocie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2012 oddala skargę.
W dniu [...] września 2013 r. S. D. (dalej także, jako Skarżący) złożył skargę na działanie Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w A. w sprawie uruchomionej jego wnioskiem z [...] kwietnia 2012 r. o przyznanie płatności w ramach wsparcia bezpośredniego na 2012 r. i zasądzenie od organu I instancji 1000 zł tytułem zadość uczynienia za przewlekłość w postępowaniu, łamanie praw oraz tuszowanie przestępstwa i bezkarność.
Skargę poprzedził złożeniem do Dyrektora Oddziału Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. zażalenia, w trybie art.37 kpa, na nie załatwienie w terminie przez Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w A. sprawy z jego wniosku o przyznanie płatności w ramach wsparcia bezpośredniego na 2012 r.
Odpowiadając na skargę Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w A. wniósł o jej oddalenie.
Organ podniósł, że w dniu wniesienia skargi organ nie pozostawał w bezczynności, bowiem w dniu [...] sierpnia 2013 r. wydal decyzję w przedmiocie przyznanie płatności w ramach wsparcia bezpośredniego na 2012 r. Tym samym kwestia bezczynności nie wystąpiła w sprawie.
Odnosząc się natomiast do kwestii ewentualnej przewlekłości organ wskazał, że pierwotna decyzja została wydana 1 lutego 2013 r., tj. w terminie, o którym mowa w art.19 ust.7 ustawy z 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach wsparcia bezpośredniego (Dz. U. z 2012 r., poz.1164 ze zm.). Natomiast po uchyleniu ww. decyzji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania przez Dyrektora Oddziału Regionalnego ARMiR, w okresie od dnia [...] maja 2013 r. do dnia [...] lipca 2013 r. tj. daty upływu maksymalnego dwu miesięcznego przewidzianego art. 35 kpa, jedynym uchybieniem na które zwrócił organ było nie poinformowanie strony postępowania w trybie art. 36 kpa o niezałatwieniu sprawy w terminie i wyznaczeniu nowego terminu na wydanie decyzji w sprawie.
Kontynuując analizę zagadnienia przewlekłości postępowania w sprawie przyznania Skarżącemu płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego za rok 2012 organ wskazał na szereg okoliczności, które w jego ocenie wskazują, że nie wystąpiła przewlekłość w sprawie. Kierownik Biura Powiatowego ARIMR w A. zauważył, że w postępowaniu przesłuchano 10 świadków oraz
2 strony postępowania, które złożyły również w sprawie stosowne wyjaśnienia. Dodatkowo dla koncentracji materiału dowodowego oraz celem przyspieszenia postępowania administracyjnego Kierownik ARIMR w A. przeprowadził w sprawie rozprawę administracyjną, informując wielokrotnie Skarżącego o przeprowadzanych dowodach w postępowaniu.
.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga okazała się niezasadna.
W myśl art. 149 §1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekle prowadzone prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wydanie przez organ administracyjny na dzień orzekania przez sąd żądanego rozstrzygnięcia sprawy czyni z natury rzeczy niemożliwym zobowiązanie organu do działania, o tyle nie zwalnia to sądu z obowiązku zbadania, czy w sprawie doszło do przewlekłego prowadzenia postępowania administracyjnego, a następnie oceny, czy miało ono miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz rozważenia, czy zachodzą podstawy do wymierzenia organowi grzywny (art. 149 § 1 i 2 p.p.s.a.).