Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ (spr.), Sędziowie WSA Wojciech Organiściak, Bożena Pindel, Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2014 r. sprawy ze skargi P. S. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Dyrektora Izby Skarbowej w K. w przedmiocie zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 rok 1. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. w pozostałym zakresie umarza postępowanie.
Pismem z dnia 13 września 2013 r. (data wpływu do organu w dniu 19 września 2013 r.) pan P. S.(dalej skarżący) wniósł skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania odwoławczego w sprawie zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2000-2001 (niniejsza sprawa dotyczy 2000 r.) wnosząc o zobowiązanie Dyrektora Izby Skarbowej w K. do wydania decyzji w zakreślonym przez sąd terminie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że w dniu 18 listopada 2010 r. złożył odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnych wydanych w dniu [...], które to odwołania, pomimo upływu prawie 3 lat, nie zostały jeszcze rozpatrzone.
W dniu 17 lipca 2013 r. wniósł ponaglenie do Ministra Finansów, wskazując, że pomimo wypełnienia formalnych obowiązków informowania o niezałatwieniu spraw w terminie i wyznaczeniu kolejnych terminów, organ działa przewlekle, czekając na zakończenie postępowania, które to rozstrzygnięcie nie jest wcale niezbędne do zakończenia sprawy. Postanowieniem z dnia [...] Minister Finansów uznał ponaglenie za bezzasadne.
Skarżący stwierdził, że elementem przesądzającym o istnieniu stanu opieszałości, jest przewlekły charakter długiego postępowania. Postępowaniem przewlekłym będzie postępowanie, niezależnie od jego długości, które trwa dłużej niż powinno w okolicznościach i uwarunkowaniach konkretnej sprawy. Podniósł, że w niniejszej sprawie organ odwoławczy przedłuża termin załatwienia spraw, uzasadniając to aktualnie faktem prowadzenia przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. postępowania w sprawie zażalenia na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w M. z dnia [...] w przedmiocie ustalenia opłaty legalizacyjnej dot. Inwestycji w zakresie nadbudowy i modernizacji budynku administracyjno-biurowego w P. Skarżący podał, że w ramach tego postępowania zapadło już w dniu [...] postanowienie nadzorcze uchylające zaskarżone postanowienie w całości i przekazujące sprawę do ponownego rozpatrzenia. Nie oznacza to jednak, że przedmiot sporu, istotny dla postępowań podatkowych, pozostał nierozstrzygnięty, gdyż do zbadania została przekazana jedynie kwestia ustalenia sposobu legalizacji przedsięwzięcia budowlanego, w szczególności wysokość opłaty. Cytując fragment uzasadnienia tego postanowienia skarżący stwierdził, że niezależnie, iż sporna inwestycja została zrealizowana w zakresie wykraczającym poza zatwierdzony projekt budowlany z 1999 r., organ odwoławczy uznał, po pierwsze, że fakt wydania pozwolenia na użytkowanie odnośnie rozbudowy budynku stanowił faktyczną legalizację prac wykonanych w dodatkowym zakresie, a po drugie rozstrzygnął, że nie doszło do samowoli budowlanej, a jedynie do odstępstwa od projektu budowlanego, polegającego na realizacji rozbudowy w szerszym od zatwierdzonego zakresie. Inwestor zrealizował bowiem oprócz nadbudowy obiektu, także jego rozbudowę. Nie można więc zgodzić się z organami podatkowymi, iż inwestor faktycznie wykonywał inwestycję inną niż planowano i zatwierdzono. Nie istnieje zatem już potrzeba oczekiwania na zakończenie postępowania w sprawie ustalenia wysokości opłaty legalizacyjnej, gdyż jej wysokość nie wpływa w żaden sposób na ustalenia faktyczne lub prawne odnośnie spornego przedsięwzięcia.