Sprawa ze skargi na bezczynność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie ulg w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Pindel (spr.), Sędziowie WSA Wojciech Organiściak, Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2014 r. sprawy ze skargi K. L. P. na bezczynność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie ulg w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej 1) stwierdza bezczynność w prowadzeniu postępowania, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2) oddala skargę w przedmiocie wymierzenia grzywny; 3) w pozostałym zakresie umarza postępowanie sądowe; 4) zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz strony skarżącej kwotę 257 (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/7

W dniu 7 sierpnia 2014 r. pełnomocnik K. L. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na bezczynność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z wniosku skarżącego z dnia 12 czerwca 2012 r. o umorzenie należności z tytułu składek, który w dniu 15 czerwca 2012 r. wpłynął do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C..

W ramach prezentacji dotychczasowego przebiegu postępowania autor skargi odniósł się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wydanego w dniu 24 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Gl 1334/12. Orzeczeniem tym Sąd uchylił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...], nr [...],[...] utrzymującą w mocy decyzję z dnia [...], nr [...],[...], którą Zakład Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu wyżej wskazanego wniosku z dnia 12 czerwca 2012 r., odmówił skarżącemu umorzenia należności z tytułu składek w części finansowanej przez płatnika składek w łącznej wysokości 5.964,17 zł, w tym:

1) składek na ubezpieczenia społeczne za okres 06/2002-08/2002 w łącznej wysokości 1.773,30 zł;

2) składek na ubezpieczenia zdrowotne za okres 06/2002-08/2002 w łącznej wysokości 300,69 zł;

3) składek na Fundusz Pracy za okres 06/2002-08/2002 w łącznej wysokości 158,58 zł;

4) odsetek na dzień 15 czerwca 2012 r. w łącznej wysokości 3.670 zł;

5) kosztów upomnienia w łącznej wysokości 61,60 zł.

Pełnomocnik skarżącego zwrócił uwagę, że w wyroku tym Sąd zawarł wskazania co do dalszego postępowania. Mimo jednak upływu przeszło ośmiu miesięcy od dnia wydania tego orzeczenia, organ sprawy dotychczas nie rozstrzygnął, a zatem wniosek skarżącego o ponowne rozpatrzenie sprawy, który wpłynął do organu w dniu 14 sierpnia 2012 r., nadal oczekuje na załatwienie. Ponadto organ nie zawiadomił skarżącego o braku możności załatwienia sprawy w terminie. Doszło więc do naruszenia art. 8, art. 12, art. 35 i art. 36 ustawy z dnia 16 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie: t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), następnie powoływanej jako: k.p.a., co czyni zasadnym wniosek o:

1) zobowiązanie organu do wydania odpowiedniego aktu administracyjnego w terminie czternastu dni od daty zwróceniu mu akt sprawy;

2) zobowiązanie organu do dyscyplinarnego ukarania pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie;

3) orzeczenie, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (również w przypadku, gdyby z powodu wydania przez organ aktu już po wniesieniu skargi zaistniała konieczność umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego);

4) wymierzenie organowi grzywny w maksymalnej wysokości;

5) zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

W dalszej części uzasadnienia pełnomocnik skarżącego podkreślił, że przed wniesieniem skargi skarżący wystąpił na podstawie art. 37 k.p.a. do Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z zażaleniem z dnia 27 czerwca 2014 r., w którym zażądał wyznaczenia dodatkowego terminu załatwienia sprawy i zarządzenia wyjaśnienia przyczyn niezałatwienia sprawy w terminie, jednakże zażalenie to nie zostało rozpatrzone. Powołał przy tym postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 4 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1478/12, z dnia 17 maja 2012 r., sygn. akt I OSK 1046/12 oraz z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. akt I OSK 207/12 na poparcie poglądu, że samo wniesienie (a nie: rozpatrzenie) takiego zażalenia jest wystarczające do wniesienia skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ, po czym stwierdził, że stanowisko to znajduje zastosowanie również względem skargi na bezczynność organu. Na koniec zaznaczył z kolei, że choć w myśl uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 6/08 ustanie bezczynności organu po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego skutkuje bezprzedmiotowością i w rezultacie umorzeniem postępowania sądowoadministracyjnego, to zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1031/12, nie zwalnia to sądu z powinności wyrażenia oceny, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, jak również rozważenia wymierzenia organowi grzywny.

Strona 1/7