Powyższe błędy organu w kontekście powołanych przez podatnika podstaw wznowienia oraz koniecznych do przeprowadzenia czynności pozwalają na wniosek, że postępowanie było prowadzone przewlekle. Sąd ma na uwadze fakt, że ocena zasadności wniosków o wznowienie i wydanie rozstrzygnięć co do istoty każdej sprawy nie wymagały prowadzenia postępowania dowodowego. Konieczne było natomiast wnikliwe zaznajomienie się ze wskazanymi we wnioskach wyrokami TSUE i dokonanie ponownej oceny materiału dowodowego zgromadzonego wcześniej w sprawie zakończonej ostateczną decyzją podatkową w kontekście wiążącej interpretacji przepisów dokonanej przez TSUE. Podjęcie takich czynności nie wymagało tak długiego okresu czasu, w jakim rzeczywiście organ procedował. Ponadto już z samej odpowiedzi na skargę wynika, że przedłużanie czasu trwania postępowania uzasadnia zarzut przewlekłości. Powoływanie się na dużą liczbę spraw do załatwienia, rotację kadrową pracowników i okres urlopowy nie jest wystarczającym usprawiedliwieniem nadmiernie długiego czasu trwania postępowania. Takie okoliczności zostały uwzględnione przez ustawodawcę, który określił czas trwania postępowań. Ponadto, przyczyną przewlekania postępowania była błędna ocena organu co do daty wszczęcia postępowań i co do biegu terminów na ukończenie ich. W tym zakresie poinformowanie podatnika postanowieniem z 21 lipca 2014 r. o przedłużeniu postępowania wznowionego było oczywiście spóźnione.
Jednakże w ocenie Sądu przewlekłość ta nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 149 §1 p.p.s.a. Formułując taki wniosek Sąd miał na uwadze to, że analiza powołanych we wnioskach o wznowienie wyroków TSUE i wyprowadzenie na tej podstawie odpowiednich wniosków nie była taka prosta i oczywista, skoro wcześniej istniała w tym zakresie rozbieżność w orzecznictwie sądów administracyjnych. Ponadto wniesienie przez podatnika w dość krótkim odstępie czasowym dwóch wniosków o wznowienie tego samego postępowania, opartych na podobnych, lecz równych podstawach wymagało oddzielnej analizy każdego wniosku.
Z uwagi na powyższe, należało na podstawie art. 149 § 1 Ordynacji podatkowej orzec jak w wyroku. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 i 4 p.p.s.a. oraz § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz.U. Nr 31, poz. 153).
ak