W wyniku rozpoznania odwołania od powyższej decyzji, Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 17 maja 2010 r. uchylił ją w całości, równocześnie przekazując sprawę do ponownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazywał na to, iż powołana podstawa prawna zaskarżonej decyzji nie odpowiada treści rozstrzygnięcia, wobec czego konieczne jest ponowne rozpatrzenie sprawy przez organ pierwszej instancji.
W uzasadnieniu wyroku uchylającego decyzje organów obu instancji, wskazano jako jego motywy naruszenie przez organ odwoławczy dyspozycji art. 138 § 2 k. p. a., gdyż organ odwoławczy nie wyjaśnił jakiego rodzaju wada zaskarżonego rozstrzygnięcia spowodowała uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w tym również nie wskazano niezbędnych przesłanek wynikających z art. 138 § 2 k.p.a. Dlatego też Sąd uznał, iż wydanie decyzji kasacyjnej bez wykazania podstaw określonych w art. 138 § 2 k.p.a. stanowi naruszenie wskazanego przepisu postępowania i może mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Tym samym wyczerpane zostały przesłanki uchylenia zaskarżonej decyzji w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153,poz. 1270 ze zm.-, zwanej dalej p.p.s.a./.
W tym stanie faktycznym sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie można zarzucić organowi odwoławczemu wskazywanej w skardze przewlekłości postępowania.
Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zwanej dalej p.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 11 kwietnia 2011 r. sądy administracyjne rozpoznają skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. W tym miejscu wskazać trzeba, że z przytoczonej na wstępie regulacji art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. wynika, iż przewlekłość postępowania jest innym pojęciem niż bezczynność i dotyczy ona sytuacji, w której organowi administracji publicznej można postawić zarzut braku koncentracji materiału dowodowego, przeprowadzania dowodów, które nie mają znaczenia dla przedmiotu postępowania, czy też podejmowania czynności pozornych nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy, a więc zarzut niedochowania należytej staranności w takim zorganizowaniu i prowadzeniu postępowania administracyjnego, które zakończyłoby się w rozsądnym terminie. Inaczej mówiąc, przewlekłość postępowania oznacza takie działanie organu, w którym organ w sposób nieuzasadniony przedłuża termin załatwienia sprawy, powołując się na przyczyny od niego niezależne. W niniejszej sprawie dostrzec należy również, że stosownie do treści art. 149 p.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym od dnia 12 lipca 2011 r. (ustawa z dnia 25 marca 2011 r. - Dz. U. Nr 76, poz. 409) Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku, wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie Sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W postępowaniu sądowoadministracyjnym Sąd ocenia sprawę na przewlekłe prowadzenie postępowania według stanu istniejącego w dacie zamknięcia rozprawy.