Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Dargas Sędziowie WSA Emilia Lewandowska (spr.) WSA Anna Wesołowska Protokolant referent stażysta Andżelika Abramowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi T. R. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania odwołania od decyzji 1. stwierdza, że Minister Infrastruktury i Budownictwa dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania organu do rozpoznania odwołania od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] maja 2015 r. nr [...]; 3. oddala skargę w pozostałej części; 4. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz T. R. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
T. R. w skardze na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa, wniósł o zobowiązanie organu do rozpatrzenia odwołania w terminie
14 dni od dnia doręczenia organowi odpisu wyroku wraz z aktami sprawy, wymierzenie grzywny w wysokości 5000zł., stwierdzenie że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz o zasądzenie kosztów postepowania.
W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Budownictwa wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że w wyniku rozpatrzenia odwołania od decyzji Wojewody [...] z [...] maja 2015 r. wydał w dniu [...] września 2016r. decyzję, którą utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję zatem w chwili obecnej bezczynność organu nie zachodzi. Nierozpatrzenie sprawy zgodnie z terminem wynikającym z k.p.a. spowodowane było dużą ilością wpływających spraw, które znacznie przewyższają możliwości kadrowe. Poszczególne sprawy rozstrzygane są zaś wg. kolejności wpływu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważy co następuje:
Z akt sprawy wynika, że wniesione skargi na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa poprzedziło złożenie przez skarżącego w dniu 18 lipca 2016 r. do organu wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Tym samym został spełniony wymóg skuteczności złożenia skargi na bezczynność organu.
Oceniając merytorycznie zasadność skargi wskazać należy, że odwołanie T. R. od decyzji Wojewody [...] z [...] maja 2015 r. wpłynęło do Ministra infrastruktury i Budownictwa (uprzednio Ministra Infrastruktury i Rozwoju) w dniu [...] czerwca 2015 r. Zgodnie z art. 35 § 3 k.p.a. załatwienie sprawy w postępowaniu odwoławczym powinno następnie w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania. W sprawie jest bezsporne, że w tym terminie organ nie rozpoznał odwołania. Natomiast w dniu [...] września 2016 r., a więc już po wniesieniu skargi na bezczynność w przedmiotowej sprawie, organ wydał decyzję, którą utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2015 r. Sąd rozpoznając sprawę skargi na bezczynność organu uwzględnia stan sprawy istniejący w dacie wyrokowania. W rozpoznawanej sprawie w dacie wyrokowania tj. 18 stycznia 2017 r. stan bezczynności Ministra Infrastruktury i Budownictwa już nie istniał, gdyż organ w dniu [...].09.2016 r. wydał decyzję. Wobec tego żądanie skargi zobowiązania organu do rozpoznania odwołania jest bezprzedmiotowe co uzasadnia umorzenie postepowania sądowego w tym zakresie, a co zostało przez Sąd orzeczone w pkt. 2 wyroku.
Natomiast nie ulega wątpliwości, że w dacie wniesienia skargi organ był bezczynny co obliguje Sąd do orzeczenia czy zaistniała bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Od wniesienia odwołania (22.06.2015r.) do wydania decyzji ([...].09.2016r.) upłynęło 15 miesięcy. Jest to zatem przekroczenie terminu określonego w art. 35 § 3 k.p.a. wielokrotnie. Tak znaczące przekroczenie terminu załatwienia sprawy w postępowaniu odwoławczym nie usprawiedliwia ani duża ilość spraw wpływających do organu jak i ich rozpatrywanie według kolejności wpływu. Uzasadnia to stwierdzenie, że zaistniała bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Natomiast jako niezasadne Sąd uznał żądanie skargi wymierzenia organowi grzywny i w tej części skarga została oddalona. Grzywna, która przewidziana jest przepisem art. 149 § 2 p.p.s.a., stanowi dodatkową dolegliwość, która w sytuacji bezczynności ma zmobilizować organ do rozpatrzenia sprawy. W sytuacji gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organ wydał decyzję orzeczenie grzywny jest niecelowe, gdyż cel skargi na bezczynność jakim jest doprowadzenie do załatwienia sprawy przez organ został osiągnięty, gdyż organ wydał już decyzję w sprawie.
Mając powyższe na uwadze Sad na postawie art. 149 § 1a, art. 161 § 1 pkt 3, art. 151 i art. 200 ustawy Prawo o postepowaniu przed Sądami Administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.