Sprawa ze skargi S. T., D. T. I R. T. na przewlekłość Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie rozpoznanie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Owsińska-Gwiazda Sędziowie: WSA Mirosław Gdesz WSA Marek Wroczyński (spr.) Protokolant referent stażysta Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2013 r. sprawy ze skargi S. T., D. T. I R. T. na przewlekłość Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie rozpoznanie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. umorzyć postępowanie sądowe; 2. stwierdzić, że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddalić wniosek o wymierzenie grzywny; 4. zasądzić od Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej solidarnie na rzecz skarżących S. T., D. T. i R. T. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/3

S. T., R. T. i D. T. reprezentowani przez radcę prawnego, pismem z dnia 27 lutego 2012 r. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w sprawie rozpoznania ich wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w K. z dnia [...] października 1957 r. nr [...] o wywłaszczeniu nieruchomości zabudowanych w gm. kat. [...], [...] i [...] w części dotyczącej wywłaszczenia nieruchomości stanowiących obecnie działki ewid. nr [...], [...], [...] oraz [...] z obrębu [...] jednostka ewidencyjna [...].

Skarżący wnieśli o zobowiązanie organu do wydania decyzji w terminie 14 dni od daty zwrotu akt, stwierdzenie, że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenie organowi grzywny. Zarzucili organowi wielokrotne naruszenie art. 35 § 3 oraz art. 36 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm. - dalej jako Kpa) oraz prowadzenie postępowania przez 4 lata i 7 miesięcy.

W uzasadnieniu skargi opisali przebieg dotychczasowego postępowania podnosząc, że postępowanie prowadzone jest na skutek ich wniosku z dnia 15 lipca 2008 r. Ponadto podnieśli, że w dniu [...] maja 2012 r. organ wydał decyzję częściową odmawiająca stwierdzenia nieważności orzeczenia, jednakże do dnia wniesienia skargi mimo wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, organ nie wydał ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie.

W odpowiedzi na skargę Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wniósł o jej oddalenie względnie umorzenie postępowania informując, że w dniu [...] kwietnia 2013 r. wydał decyzję nr [...] rozstrzygająca sprawę. Pismem z dnia 15 maja 2013 r. zobowiązano skarżących do udzielenia informacji, czy wobec wydania przez organ decyzji z dnia [...] kwietnia 2013 r. cofają skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania. W odpowiedzi pełnomocnik skarżących oświadczył, że podtrzymuje skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest częściowo zasadna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdza, że z uwagi na fakt, że po wniesieniu skargi z dnia 27 lutego 2013 r., Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wydał w dniu [...] kwietnia 2013 r. decyzję nr [...], a tym samym rozstrzygnął sprawę zainicjowaną wnioskiem o stwierdzenie nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m. K. z dnia [...] października 1957 r. w części dotyczącej obecnych działek ewid. nr [...], [...], [...] i [...] z obrębu nr [...] - to postępowanie sądowe należało umorzyć (pkt 1 sentencji niniejszego wyroku).

Jednakże, mimo istniejących podstaw do umorzenia postępowania sądowego w ww. zakresie, Sąd stwierdza, że w niniejszej sprawie Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej prowadził postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie w sposób uzasadniający stwierdzenie, że jego przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2 sentencji niniejszego wyroku).

Strona 1/3