Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz Sędziowie WSA Elżbieta Sobielarska WSA Elżbieta Lenart (spr.) po rozpoznaniu w trybie uroszczonym w dniu 11 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi A. W. i S. W. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy 1. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania Ministra Infrastruktury i Budownictwa do rozpoznania wniosku A. W. i S. W. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...]; 2. stwierdza, że bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddala skargę w pozostałym zakresie; 4. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa solidarnie na rzecz A. W. i S. W. kwotę 620 (sześćset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Infrastruktury i Budownictwa postanowieniem z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] odmówił podjęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1953 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] nr [...] odmawiającego przyznania J. i M. małżonkom D. prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] (obecnie [...]) ozn. jako "[...] nr [...]" nr rej. Hip. [...] dz. [...] zawieszonego postanowieniem Ministra Infrastruktury i Budownictwa nr [...] z dnia [...] lutego 2016 r.
Odmowę organ uzasadnił niedołączeniem do akt sprawy dokumentu potwierdzającego następstwo prawne po A. D. - spadkobierczyni byłych współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości.
W dniu 4 lipca 2016 r. do Ministerstwa Infrastruktury i Budownictwa wpłynął wniosek A. W. i S. W. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej ww. postanowieniem z dnia [...] czerwca 2016 r.
W związku z brakiem rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy A. W. i S. W. w dniu 20 września 2016 r. (data prezentaty organu) złożyli wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 37 kodeksu postępowania administracyjnego.
Następnie pismem z dnia 31 października 2016 r. (data prezentaty organu) wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa zarzucając organowi obrazę art. 35 kpa poprzez naruszenie terminów załatwienia sprawy.
W skardze wnieśli o:
1) zobowiązanie Ministra Infrastruktury i Budownictwa do wydania postanowienia we wskazanej sprawie w terminie 14 dni,
2) stwierdzenie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa,
3) przyznanie od organu na rzecz skarżących sumy pieniężnej w wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.,
4) rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym,
5) zasądzenie od organu na rzecz skarżących kosztów postępowania.
W uzasadnieniu wskazali, że od dnia 30 czerwca 2016 r. brak jest jakichkolwiek informacji o tym, czy zostały podjęte przez organ czynności wyjaśniające, nie wspominając o rozstrzygnięciu sprawy co do meritum lub chociażby informacji o planowanym terminie jej rozstrzygnięcia - co dowodzi zaistnienia nieuzasadnionej i niedopuszczalnej zwłoki w rozpoznaniu sprawy, wbrew treści i funkcji art. 35 i 36 kpa.
Odpowiadając na skargę Minister Infrastruktury i Budownictwa wniósł o jej oddalenie i wyjaśnił, że postanowieniem z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] rozpoznał już wniosek A. W. i S. W. o ponowne rozpatrzenie sprawy i utrzymał w mocy zaskarżone przez nich postanowienie z dnia 17 czerwca 2016 r.
Wskazał ponadto, iż postępowania dotyczące spraw rewindykacyjnych są postępowaniami skomplikowanymi i złożonymi - jako, że są to postępowania dotyczące oceny legalności orzeczeń wydanych przed kilkudziesięciu laty, stan prawny nieruchomości jest złożony, a proces ustalania stron postępowania czasochłonny. Normą jest bowiem, iż postępowanie obejmuje kilkaset osób. Ponadto sprawy rozpatrywane są według kolejności oraz stanu zgromadzonego w nich materiału dowodowego i bieżących potrzeb dowodowych. Powyższe powoduje opóźnienie w rozpoznawaniu spraw.