Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Dargas (spr.) Sędziowie: WSA Dorota Apostolidis WSA Emilia Lewandowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 15 marca 2017 r. sprawy ze skargi K.P., B.K. i U.S. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. zobowiązuje Ministra Infrastruktury i Budownictwa do rozpatrzenia wniosku z dnia 6 lutego 2014 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 1992 r. nr [...], w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddala skargę w pozostałym zakresie; 4. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz K.P., B.K. i U.S. solidarnie kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
K.P., B.K. i U.S. pismem z dnia 30 listopada 2016 r. wniosły do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 6 lutego 2014 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 1992 r. nr [...].
Skarga została wniesiona w następującym stanie faktycznym.
K.P., B.K. i U.S. złożyły do Ministra Infrastruktury i Rozwoju (obecnie Minister Infrastruktury i Budownictwa) wniosek z dnia 6 lutego 2014 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 1992 r. nr [...].
K.P., B.K. i U.S. pismem z dnia 14 października 2016 r. wezwały Ministra do usunięcia naruszenia prawa poprzez nieterminowe załatwienie sprawy.
W skardze na bezczynność skarżące zarzuciły organowi niewydanie decyzji w zakreślonym przez ustawodawcę terminie, przesuwanie terminu wydania decyzji bez wskazania istotnej przyczyny zwłoki oraz naruszenie zasady szybkości postępowania i koncentracji materiału dowodowego. W związku z powyższym wniosły o zobowiązanie organu do wydania decyzji w terminie zakreślonym przez Sąd, stwierdzenie, iż bezczynność Ministra nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa, wymierzenie organowi grzywny oraz przyznanie od organu na rzecz skarżących sumy pieniężnej. Ponadto skarżące wniosły o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie wskazując na dużą liczbę spraw pozostających do załatwienia w zakresie jego obowiązków, złożoność toczących się postępowań i związanym z nimi nakładem pracy oraz konieczność rozpatrywania spraw według kolejności wpływu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), przywoływanej dalej jako "p.p.s.a." sprawa mogła zostać rozpoznana w trybie uproszczonym.
Skarga jest uzasadniona, co skutkowało wydaniem przez Sąd wyroku zobowiązującego organ do wydania orzeczenia w określonym terminie.
Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie, na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a., sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów administracyjnych, bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w danej sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, czy innego aktu. Dla stwierdzenia bezczynności organu nie ma przy tym znaczenia fakt, z jakich powodów dany akt administracyjny nie został podjęty, a w szczególności, czy bezczynność ta została spowodowana zawinioną lub też niezawinioną opieszałością organu w jego podjęciu, ani stopień przekroczenia terminu załatwienia sprawy. Te okoliczności będą miały jedynie znaczenie przy ocenie charakteru stanu zwłoki, a więc czy przybrała ona postać rażącego naruszenia prawa.