Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis Sędziowie: WSA Jolanta Dargas (spr.) WSA Emilia Lewandowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 19 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi [...] na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji 1. zobowiązuje Ministra Infrastruktury i Budownictwa do rozpatrzenia wniosku z dnia [...] maja 2015 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1953 r. nr [...] oraz orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] maja 1953 r. nr [...], w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddala skargę w pozostałym zakresie; 4. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz [...] solidarnie kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
[...] pismem z dnia [...] czerwca 2017 r. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] maja 2015 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1953 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] maja 1953 r. nr [...].
Skarga została wniesiona w następującym stanie faktycznym.
[...] złożyli do Ministra Infrastruktury i Rozwoju (obecnie Minister Infrastruktury i Budownictwa) wniosek z dnia [...] maja 2015 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1953 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w [...] z dnia [...] maja 1953 r. nr [...].
[...] pismem z dnia [...] marca 2017 r. wezwali Ministra do usunięcia naruszenia prawa poprzez nieterminowe załatwienie sprawy.
W skardze na bezczynność skarżący zarzucili organowi naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego tj. art. 12 § 1 k.p.a. polegające na rażącym naruszeniu zasady szybkości postępowania, art. 35 § 3 k.p.a. polegające na niezałatwieniu sprawy w ustawowym terminie oraz art. 36 k.p.a. polegającego na braku zawiadomienia strony o przyczynie zwłoki i wskazania nowego terminu załatwienia sprawy. W związku z powyższym wnieśli o zobowiązanie organu do załatwienia sprawy w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, stwierdzenia, iż bezczynność Ministra stanowi rażące naruszenie prawa, wymierzenie organowi grzywny oraz zasądzenie kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie wskazując, że niniejsza sprawa jest skomplikowana z uwagi na objęcie przedmiotowej nieruchomości zapisami dwóch planów zagospodarowania przestrzennego i konieczność ich pogłębionej analizy oraz zbudowanie na tym terenie w latach 2016 i 2017 r. nowych budynków, w których wyodrębniono kilkaset lokali. Ponadto Minister wskazał na konieczność rozpatrywania spraw według kolejności wpływu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), przywoływanej dalej jako "p.p.s.a." sprawa mogła zostać rozpoznana w trybie uproszczonym.
Skarga jest uzasadniona, co skutkowało wydaniem przez Sąd wyroku zobowiązującego organ do wydania orzeczenia w określonym terminie.
Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie, na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a., sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.