Sprawa ze skargi na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik (spr.) Sędziowie WSA Gabriela Nowak WSA Dariusz Pirogowicz Protokolant referent stażysta Anna Głowacka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016 r. sprawy ze skargi K. Z. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy 1. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania organu do wydania aktu; 3. oddala skargę w pozostałej części; 4. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz skarżącego K. Z. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/2

Pismem z dnia 23 marca 2016 r. K. Z., reprezentowany przez adwokata P. Z., wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Infrastruktury i Budownictwa w sprawie rozpoznania wniosku Wójta Gminy [...] o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2015 r. nr [...]. Skarżący wniósł o zobowiązanie Ministra do wydania decyzji w terminie jednego miesiąca, stwierdzenie, iż bezczynność organu wiązała się z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenie organowi grzywny w maksymalnej wysokości. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Budownictwa wniósł o jej oddalenie wskazując, że decyzją z dnia [...] maja 2016 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] września 2015 r. Minister wskazał ponadto, że z uwagi na konieczność dokonania pogłębionej analizy archiwalnych materiałów, stopień skomplikowania sprawy, konieczność rozpatrywania spraw według kolejności wpływu oraz przejęcie spraw przez nowego referenta niemożliwe było rozpatrzenie sprawy w terminie określonym w kodeksie postępowania administracyjnego. Powyższe okoliczności oraz zakończenie postępowania i wydanie decyzji z dnia [...] maja 2016 r. wskazują na brak bezczynności organu w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje

Zgodnie z art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), przywoływanej dalej jako "p.p.s.a.", sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie, na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a., sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W niniejszej sprawie, w związku z wydaniem przez Ministra decyzji z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] o utrzymaniu w mocy decyzji z dnia [...] września 2015 r. orzekanie o zobowiązaniu organu do wydania rozstrzygnięcia stało się bezprzedmiotowe. Rozpoznanie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...] września 2015 r. i wydanie merytorycznej decyzji w sprawie powoduje bowiem, iż brak jest podstaw do zobowiązania przez Sąd organu do załatwienia sprawy na podstawie art. art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Decyzja Ministra stanowi akt administracyjny podlegający odrębnej kontroli sądu administracyjnego. Z tych też względów, Sąd orzekł o umorzeniu postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...] września 2015 r. (pkt 2 sentencji wyroku).

Strona 1/2