Niedotrzymanie przez podatnika warunków określonych w zezwoleniu na wykonywanie rzemiosła, co do dopuszczalnego stanu zatrudnienia, nie jest równoznaczne z brakiem uprawnienia do wykonywania tej działalności w rozumieniu par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 stycznia 1983 r. w sprawie zryczałtowania podatków obrotowego i dochodowego od przychodów ze sprzedaży ewidencjonowanej /Dz.U. 1983 nr 1 poz. 5 ze zm./.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie pozbawienia zwolnienia od podatków (...) i wyłączenia z ryczałtu od sprzedaży ewidencjonowanej oraz decyzję Podatkowej Komisji Odwoławczej (...) w przedmiocie wymiaru podatków obrotowego i dochodowego za 1984 r. na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 maja 1988 r. III SA 1400/87
uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej skargę w zakresie dotyczącym wyłączenia podatnika z ryczałtu od przychodów ze sprzedaży ewidencjonowanej (...) oraz decyzję Izby Skarbowej (...)
Stwierdzone przez organy podatkowe naruszenia mogłyby stanowić podstawę pozbawienia podatnika uprawnień rzemieślniczych, jeżeli właściwy organ administracji państwowej ustaliłby fakt istnienia określonego naruszenia i jednocześnie uznał, że charakter naruszenia wymaga wyłączenia danej osoby z kręgu osób dopuszczonych do wykonywania rzemiosła.
Skoro w rozpoznawanej sprawie chodziło o niedotrzymanie przez podatnika warunków zezwolenia, to wbrew odmiennemu zapatrywaniu organów podatkowych i Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie istnieją podstawy do przyjęcia jakoby tenże podatnik legitymujący się zezwoleniem na wykonywanie rzemiosła, traktowany był jako prowadzący pozalegalną działalność.