Skarga kasacyjna na decyzję SKO w S. w przedmiocie podatku od nieruchomości za grunty pod jeziorem za 2004 rok
Uzasadnienie strona 6/6

Oznacza to, iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną jest związany wskazanymi w niej podstawami oraz wnioskami.

Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że jeśli strona skarżąca wskaże konkretny przepis prawa materialnego lub procesowego, który według niej został naruszony, to Naczelny Sąd Administracyjny nie jest władny badać, czy sąd administracyjny nie naruszył innego przepisu.

Przechodząc od tych ogólnych rozważań na grunt rozpatrywanej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż trafny jest przede wszystkim zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 217 ust. 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z treści tego przepisu wynika, że jeżeli stanowiące własność Skarbu Państwa wody oraz grunty pokryte tymi wodami przed dniem wejścia w życie tej ustawy, czyli przed dniem 1 stycznia 2002 r. zostały oddane w użytkowanie, wydzierżawione lub wynajęte, z dniem jej wejścia w życie w prawa i obowiązki oddającego w użytkowanie, wydzierżawiającego lub wynajmującego, wstępują odpowiednio organy, o których mowa w art. 11 ust. 1, tj. minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, dyrektor parku narodowego i marszałek województwa.

Oznacza to, iż zmiana podmiotu reprezentującego Skarbu Państwa w tego rodzaju stosunkach zobowiązaniowych z dniem 1 stycznia 2002 r. nastąpiła z mocy samego prawa, na co słusznie zwrócono uwagę w skardze kasacyjnej, a nie na skutek dokonania odpowiednich wpisów do ewidencji gruntów i budynków.

Poza tym Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że analiza przepisów ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne nie daje wystarczających podstaw do stwierdzenia, że wpis do ewidencji gruntów i budynków ma w rozpatrywanej sprawie charakter konstytutywny. Artykuł 21 ust. 1 tej ustawy określa bowiem jedynie cele prowadzenia tej ewidencji, która służy gromadzeniu i dostarczaniu danych na potrzeby planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych. Wpis ten miał zatem charakter wtórny w stosunku do zmiany jaka nastąpiła z mocy samego prawa po stronie podmiotu władającego w imieniu Skarbu Państwa przedmiotową nieruchomością.

W rezultacie za wadliwą uznać również należy ocenę prawną zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż w rozpatrywanej sprawie organy podatkowe uchybiły art. 120, art. 187, art. 191 i art. 210 Ordynacji podatkowej. Ocena ta stanowiła bowiem jedynie konsekwencję dokonania przez Sąd I instancji błędnej wykładni art. 217 ust. 4 ustawy Prawo wodne, w rezultacie czego doszło do naruszenia art. 141 par. 4 p.p.s.a.

Błędne zaś przyjęcie, że w rozpatrywanej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy spowodowało, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylając z tej przyczyny zaskarżoną przez podatników decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. naruszył także art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny jednakże zauważa, iż autor skargi kasacyjnej podnosząc zarzut naruszenia art. 133 par. 1 p.p.s.a. nieprawidłowo powiązał go z zarzutem naruszenia art. 233 par. 1 Kpc, który to przepis nie mógł mieć zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż sądy administracyjne nie stosują przepisów Kpc za wyjątkiem uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów, o jakim mowa w art. 106 par. 3 p.p.s.a., co jednak nie miało miejsca w rozpatrywanej sprawie.

W postępowaniu sądowoadministracyjnym nie dokonuje się bowiem ponownego ustalenia stanu faktycznego, lecz jedynie ocenia, czy organy administracji państwowej ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w postępowaniu administracyjnym i czy prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego.

Z uzasadnienia tak sformułowanego zarzutu jednakże wynika, że w ocenie autora skargi kasacyjnej, Sąd I instancji nieprawidłowo ocenił, iż stan faktyczny w rozpatrywanej sprawie w kontekście dokonanej wykładni przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę prawną zakwestionowanej decyzji został ustalony w sposób niewystarczający, co wobec trafności pozostałych zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej okazało się wystarczające do jej uwzględnienia.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 par. 1 p.p.s.a. i art. 203 pkt 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Strona 6/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6115 Podatki od nieruchomości
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek od nieruchomości
Wodne prawo
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze