Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka, Sędziowie NSA Antoni Hanusz, WSA del. Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 26 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Ol 735/10 w sprawie ze skargi M. L. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w O. z dnia 27 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, ostatecznej decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) przyznaje od Skarbu Państwa z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na rzecz doradcy podatkowego K. D. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w pozostałym zakresie oddala wniosek o zasądzenie kosztów podróży.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 stycznia 2011r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę M. L. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w O. z dnia 27 września 2010 r. w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r., po wznowieniu postępowania. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że decyzją z dnia 1 grudnia 2005 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w O. określił M. L. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w wysokości 31.813,70 zł. Podstawą rozstrzygnięcia były ustalenia, w wyniku których przyjęto, że podatnik oprócz prowadzonej na własny rachunek działalności, faktycznie prowadził część działalności R. T.. Podatnik twierdził, że czynności w tym zakresie realizował na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu przez R. T.. Materiał dowodowy wskazywał jednak, że działał on we własnym imieniu i na własny rachunek, a R. T. tylko firmowała działalność faktycznie prowadzoną przez niego. Wobec powyższego organ zwiększył przychody i koszty wykazane przez M.L. o przychody i koszty działalności R. T.. Ponadto organ stwierdził, że podatnik w kosztach uzyskania przychodów bezpodstawnie ujął raty leasingowe z tytułu umów zawartych z P. Funduszem Leasingowym w S., z E. Funduszem Leasingowym we W., [...] Leasing w L. i z K. Towarzystwem Leasingowym w G., ponieważ urządzenia, które miały być przedmiotem tych umów, nie istniały albo nie mogły być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. W kosztach uzyskania przychodów ujął również wydatki, które nie miały związku z przychodami - w tym koszty naprawy samochodu SCANIA, koszty wykonania programu kalkulacyjnego do analizy graficznego rozrzutu wskazań i projektu technologicznego i graficznego dla stanowiska pomiaru momentu obrotowego, konfiguracji sieciowej serwera internetu i instalacji sieci komputerowej, wykonania oprogramowania sieciowego. Stwierdzono także brak części dowodów źródłowych będących podstawą zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Odwołanie od tej decyzji zostało pozostawione bez rozpatrzenia ze względu na wniesienie go po upływie terminu.
Pismem z dnia 25 września 2009 r. podatnik złożył wniosek o wznowienie postępowania. Do wniosku załączył nowy dowód - oświadczenie R. W. z dnia 23 maja 2005 r. potwierdzające zrealizowanie transakcji wykazanych w fakturach. Jako podstawę prawną powołano art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8 poz. 60 ze zm.; dalej zwana : "O.p."). W toku postępowania podatnik przedłożył kolejne dokumenty i wnioski, które miały potwierdzić wystąpienie okoliczności stanowiących podstawę do wznowienia postępowania. Wskazał przy tym na przesłankę z art. 240 § 1 pkt 1 O.p. - fałszywe zeznania R. T..
Decyzją z dnia 23 kwietnia 2010 r., wydaną w wyniku wznowionego postępowania, odmówiono uchylenia decyzji z dnia 1 grudnia 2005 r uznając, iż w zakresie zaistniałej przesłanki wznowieniowej - nowego dowodu, w wyniku uchylenia mogłaby zostać wydana wyłącznie decyzja rozstrzygająca istotę sprawy tak, jak decyzja dotychczasowa.