Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędziowie NSA Jacek Brolik, Jerzy Rypina, Protokolant Anna Dziewiż, po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 2018/04 w sprawie ze skargi Jarosława B. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 9 września 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r., 2000 r., 2001 r., 2002 r., 1) uchyla zaskarżony wyrok, 2) oddala skargę, 3) zasądza od Jarosława B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 300 /słownie: trzysta/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2005 r., III SA/Wa 2018/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone decyzje, stwierdził, że nie podlegają one wykonaniu w całości oraz zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz skarżącego kwotę 400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego w sprawie ze skarg Jarosława B. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 9 września 2004 r., (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999, 2000, 2001, 2002 r.
Z ustaleń przyjętych przez Sąd wynika, że czterema decyzjami z dnia 9 września 2004 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W., po rozpatrzeniu odwołań Jarosława B. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia 7 czerwca 2004 r., odmawiających stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999, 2000, 2001 i 2002 r. utrzymał w mocy zaskarżone decyzje organu pierwszej instancji. Z ustaleń wynikało też, że Jarosław B. w dniu 16 kwietnia 2004 r. złożył korekty zeznań o wysokości dochodu osiągniętego w latach 1999-2002 wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za powyższe lata, a do wniosku dołączył zaświadczenie z miejsca pracy o wysokości zwrotu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia służby. Zdaniem podatnika kwota wypłacona tytułem zwrotu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia służby, przysługująca na mocy art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./, nie jest przychodem ze stosunku służbowego i nie mieści się w pojęciu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ - zwanej dalej updof. Podatnik powołał się w tym względzie na stanowisko zawarte w wyroku NSA z dnia 17 września 2002 r., SA/Rz 1540/00.
W ocenie organu odwoławczego kwota zwrotu kosztów przejazdu mieści się w pojęciu przychodu ze stosunku służbowego w rozumieniu art. 12 ust. 1 updof i jest rodzajem wypłaty pieniężnej związanej z wykonywaniem pracy w ramach stosunku służbowego. Źródłem przejściowego finansowania przez policjanta kosztów dojazdu do pracy jest w istocie ta część wynagrodzenia za pracę, która odpowiada podwyższonym, z tytułu zamieszkiwania poza miejscowością, w której znajduje się miejsce pracy, kosztom uzyskania przychodów - art. 22 ust. 2a updof. Skoro więc przepisy ustawy nie przewidują zwolnienia od podatku dochodowego zwróconych przez pracodawcę kwot z tytułu kosztów przejazdu policjanta, przychód ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że powołany przez stronę wyrok wiąże organy w indywidualnej sprawie i nie ma charakteru wykładni powszechnie obowiązującej. Wskazał na interpretację Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2001 r., PB5/MC-033-70/01, która wiąże wszystkie organy podatkowe, a zgodnie z którą zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby stanowi przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.